Ο πολύγραφος ή Το καλοκαίρι των ηρώων

Ο ΠΟΛΥΓΡΑΦΟΣ Ή ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ | 11 την προσπάθεια να μπούμε στο εγκαταλειμμένο χωραφάκι, ο Λεωνίδας γύρισε και μου χαμογέλασε και μ’ έπιασε από το μπράτσο. Δε βρήκαμε λίρες εκείνη τη μέρα, ούτε το φά- ντασμα του παπα-Σιδερή, αλλά βρήκαμε ο ένας τον άλλο. Γίναμε αχώριστοι. Οι γονείς του Λεωνίδα τον άφηναν ανακουφισμένοι να έρχεται στο σπίτι της γιαγιάς για παιχνίδι ή για να πηγαίνουμε μαζί στο μπάνιο. Κι όταν έμπαιναν στο αυτοκίνητο με προο- ρισμό την παραλία, έπαιρναν και μένα μαζί τους. Μέναμε εκεί όλη τη μέρα κάτω από μια τέντα, που ήταν ένα σεντόνι δεμένο σε τέσσερα καλάμια, κο- λυμπούσαμε, τρώγαμε ντομάτες και ψωμί με κοπα- νιστή, καρπούζια και σταφύλια κι οργώναμε την άμμο και τα βράχια, πάντα σε αναζήτηση κάποιου ευφάνταστου θησαυρού: πότε τον σκελετό του δια- βολικού συνταγματάρχη των Ες Ες Γκέοργκ φον Φάπεν, πότε ένα κιβώτιο με πιστόλια και πυρομα- χικά που έκρυψαν κυνηγημένοι αντάρτες στις κα- κοτράχαλες πλαγιές του όρους Καραμπάμ, πότε το κουρελιασμένο αλεξίπτωτο του κατάσκοπου Δημή- τρη Δημητριάδη, που τον είχαν ρίξει στο νησί για να χαρτογραφήσει τις εγκαταστάσεις των Ιταλών. Οι ιστορίες του Λεωνίδα ήταν συναρπαστικές. Υπήρχαν και φορές που καθόμασταν ανάσκελα στη ζεστή