Ο πόλεμος των κουμπιών

22 καλύψουν τα κενά της μνήμης τους. Ο κυρ Συμεών θα γινόταν έξαλλος από θυμό την επόμενη Δευτέρα. Αλλά ας μην προτρέχουμε. Μόλις το παλιό καμπαναριό της ενορίας σήμανε έντεκα, τα παιδιά περίμεναν ανυπόμονα την άδεια του δασκάλου για να ορμήσουν έξω, μιας και όλα τους είχαν πάρει γραμμή –με σήματα, με τηλεπά- θεια, με κάποιον τρόπο τέλος πάντων– ότι ο Λε- μπράκ κάτι είχε κατά νου. Ως συνήθως, στον διάδρομο δεν έλειψαν τα γνω- στά σπρωξίματα και οι κλεφτές μπουνιές, ενώ οι τραγιάσκες άλλαζαν χέρια και τα ξυλοπάπουτσα ξεγλιστρούσαν από τα πόδια για να χαθούν μες στον ορυμαγδό. Μα η παρέμβαση του δασκάλου επανέ- φερε την τάξη και, τελικά, η έξοδος πραγματοποιή­ θηκε ομαλά. Μόλις ο δάσκαλος επέστρεψε στο καβούκι του, οι σύντροφοι έπεσαν πάνω στο Λαγωνικό σαν σμή- νος σπουργίτια που ορμούν πάνω σε φρέσκια κο- πριά. Στην παρέα είχαν συγκεντρωθεί απλοί στρατιώ- τες και η υπόλοιπη μαρίδα, αλλά και οι δέκα βασικοί πολεμιστές του Λονγκβέρν, που κρέμονταν κυριολε- κτικά από τα χείλη του αρχηγού τους. Ο Λεμπράκ τούς παρουσίασε το σχέδιό του, που ήταν απλό αλλά τολμηρό, κι ύστερα τους ρώτησε ποιοι θα τον συνόδευαν το βράδυ.