Ο πόλεμος των κουμπιών

20 όμοιός του στη σκοποβολή από απόσταση είκοσι βημάτων δεν υπήρχε. Πάντοτε κατόρθωνε να πετά- ξει την πέτρα ακριβώς πάνω στον στόχο με κάθε λογής όπλο: είτε με το χέρι, είτε με διχάλα με σχοι- νί, είτε με ραβδί, είτε με σφεντόνα με λάστιχο. Και ήταν τρομερός αντίπαλος στις μάχες σώμα με σώμα. Είχε σκαρώσει ασυναγώνιστες φάρσες στον εφημέ- ριο, στον διευθυντή του σχολείου, ακόμα και στον αγροφύλακα. Ήταν και άσος στην κατασκευή εκτο- ξευτήρων. Χρησιμοποιούσε κλαδιά κουφοξυλιάς χοντρά σαν τα ποδάρια του, που πετούσαν το νερό ως και δεκαπέντε βήματα μακριά! Αμ πώς! Και όπλα έφτιαχνε που έριχναν βόλια σαν αληθινά πιστόλια και πέταγαν τόσο μακριά τα στουπιά, που κανείς δεν τα ξανάβρισκε. Στους βόλους εκείνος είχε πά- ντοτε το καλύτερο χτύπημα. Ήξερε να στοχεύει και να στριφογυρνά τις μπίλιες καλύτερα απ’ όλους. Κι αν τύχαινε κι έπαιζαν βαβίλα, 5 σκάβοντας μια τρύπα στο χώμα για να ρίξουν τα γκαζάκια μέσα, έριχνε κάτι ξεγυρισμένες βολές, να σου φύγει το μυαλό. Κάπου κάπου, μάλιστα, δίχως ίχνος έπαρσης ή προ- σποίησης, έδινε πίσω στους δυστυχείς αντιπάλους του ορισμένες από τις μπίλιες που τους είχε πάρει, κερδίζοντας επάξια τη φήμη του γενναιόδωρου. 5 Βαβίλα ή δηλητήριο: παιχνίδι με βόλους, όπου τα παιδιά σκάβουν μια τρύπα στο χώμα και προσπαθούν να ρίξουν μέσα τις μπίλιες.