Ο πόλεμος των κουμπιών

17 τι πα να πει πορδή. Όλος ο κόσμος τις κάνει, μέχρι κι ο σκύλος του Λιζέ. Κι ακόμα, ξέρουμε ότι βρομάνε. Αλλά πορδο-βούλωμα… πορδή και βούλωμα… – Μάλλον θέλουν να μας πουν ότι δεν αξίζουμε δεκάρα, τον διέκοψε ο Μικρός. Χτες το βράδυ, εκεί που καλαμπούριζα με τον μυλωνά μας τον Ναρκίζ, τον αποκάλεσα πορδοβούλωμα, μόνο και μόνο για να κόψω αντιδράσεις. Δεν είχα δει όμως ότι εκείνη ακριβώς την ώρα έτυχε να περνά από μπροστά μας ο γέρος μου, που χωρίς να μου πει κουβέντα μ’ άρ- παξε και μου ’χωσε δυο τρεις. Άρα… Το επιχείρημα ήταν αποστομωτικό. Δε χρειάζο- νταν παραπάνω εξηγήσεις. – Λοιπόν, δεν υπάρχει λόγος να κοιταζόμαστε σαν χάννοι. Ένα μόνο μάς μένει: εκδίκηση… κα- τέληξε ο Λεμπράκ. Τι λέτε κι εσείς, παιδιά; Συμ- φωνείτε; – Τι δουλειά έχετε εδώ, χαμίνια; Αδειάστε μας τη γωνιά! ξεφώνισε ο Μπουλούκος για να διώξει κάτι πιτσιρίκια που είχαν πλησιάσει για ν’ ακούσουν. Όλοι τους «επέκριναν ομόφωνα», όπως έλεγαν, τα λόγια του Λεμπράκ. Τη στιγμή εκείνη ο κυρ Συ- μεών εμφανίστηκε στο κατώφλι της πόρτας και χτύ- πησε τα χέρια του, ειδοποιώντας τους έτσι πως είχε έρθει η ώρα να μπουν στην τάξη. Με το που τον είδαν, όλοι τους έτρεξαν αυθόρμητα κατά τα απο- χωρητήρια. Αμελούσαν πάντοτε να φροντίσουν το