Ο πνευματιστής του Χίτλερ

O Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Σ Τ Η Σ Τ Ο Υ Χ Ι Τ Λ Ε Ρ 19 ντής πλησιάζει διστακτικά τη σκηνή και του δίνει κάτι. Ο μάγος το δείχνει στο κοινό. «Όπως μπορείτε να διαπιστώσε­ τε, πρόκειται για μια απλή κοινή ταμπακιέρα, χωρίς καμία ένδειξη, λογότυπο ή διακριτικό. Ας δούμε τι έχει να μας πει αυτό το αδρανές και άψυχο αντικείμενο». Τη φέρνει κοντά στο πρόσωπό του αργά, την πιέζει στο μέτωπό του και έπειτα στην καρδιά. Τα μάτια του, ορθάνοι­ χτα, διαπερνούν την οροφή του θεάτρου, λες και κάποια οθόνη προβάλλει εκεί τις εικόνες που γυρεύει. «Αυτή η ταμπακιέρα δεν είναι δική σας, έτσι δεν είναι;» λέει έπειτα από λίγο. Στο πρόσωπο του ιδιοκτήτη διακρίνεται ένα ειρωνικό πλατύ χαμόγελο κάτω απ’ το φως του προβολέα. «Και όμως, είναι». «Κάποτε ωστόσο ανήκε σ’ ένα πολύ δικό σας άτομο, συγ­ γενή εξ αίματος. Τον πατέρα σας... όχι, τον αδερφό σας». Το χαμόγελο του θεατή παγώνει και η όψη του σκληραίνει ξανά καθώς συναινεί. «Ωστόσο, την έχετε αρκετό καιρό». «Μάλιστα». «Τουλάχιστον δεκαπέντε με δεκαέξι χρόνια» λέει ο ομι­ λητής, φέρνοντας την ταμπακιέρα στο κεφάλι του. «Δεκαεπτά». «Εγώ θα έλεγα... απ’ τον πόλεμο». Ο θεατής σιωπά, τα μάτια του όμως γυαλίζουν. «Συγκεκριμένα, από τη στιγμή που σας έστειλαν τα προσωπικά αντικείμενα του αδερφού σας». «Μάλιστα». Η φωνή του ακούγεται ξεψυχισμένη. «Από τότε που πέθανε στο Ιπρ. Σωστά;» Ο ιδιοκτήτης της ταμπακιέρας, αδυνατώντας να κρατη­ θεί, κρύβει το πρόσωπο στα χέρια του και ξεσπάει σε λυγ­ μούς. Αποσβολωμένοι οι θεατές σηκώνονται απ’ τη θέση τους και χειροκροτούν συγκινημένοι δυνατά. Ο Έρικ Γιαν