Ο πνευματιστής του Χίτλερ

G E R V A S I O P O S A D A S 30 στης, τους λεπτούς καρπούς της, τη φινέτσα που ανέδινε. Προσπαθώντας να το παίξω αδιάφορος, ρώτησα τη φίλη μου ποια ήταν. «Στο κομμωτήριο όλες τη γνωρίζουμε ως “βαρόνη”, άγνω­ στο το πραγματικό της όνομα. Είναι πάντως κυρία, συνήθως εγώ την εξυπηρετώ και, όπως είδες, με αντιμετωπίζει σαν φίλη. Επιπλέον, τα φιλοδωρήματά της...» «Meine Damen und Herren, einen Moment, bitte»*. Η μπάντα είχε σταματήσει να παίζει. Δεν μπορούσα να καταλάβω από πού έβγαινε εκείνη η στριγκή, συμπιεσμένη φωνή. «Διακεκριμένη πελατεία, σήμερα συμπληρώνονται σαράντα ημέρες από τότε που ο καλλιτέχνης μας, κληρονό­ μος μίας εκ των αρχαιότερων τεχνικών των φακίρηδων της μυστηριώδους Ινδίας, δοκίμασε για τελευταία φορά τροφή. Ακριβώς εννιακόσιες εξήντα ώρες ή, που είναι το ίδιο, πε­ νήντα εφτά χιλιάδες εξακόσια λεπτά χωρίς να βάλει στο στό­ μα του ούτε μπουκιά». Εντέλει κατάφερα να τον δω: Ήταν ένας ανθρωπάκος με ύψος λίγο πάνω από το ένα μέτρο, που πηγαινοερχόταν στην αίθουσα ντυμένος με σμόκιν, με τα μαλλιά χτενισμένα με πομάδα και ένα μονόκλ στο μάτι. Στο ένα χέρι κρατούσε ένα μεγάφωνο και στο άλλο ένα ποτήρι σαμπάνια. «Ας κάνουμε μια πρόποση όλοι για τον καλλιτέχνη μας, για τον Ζολί! Prost!**» Οι κανάτες της μπίρας συγκρούστηκαν μεταξύ τους και η πρόποση επαναλήφθηκε σε όλη την αίθουσα. Με μία πολύ * Κυρίες και κύριοι, μια στιγμή, παρακαλώ. Γερμανικά στο πρωτό­ τυπο. ** Στην υγειά μας. Γερμανικά στο πρωτότυπο.