Ο πνευματιστής του Χίτλερ

O Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Σ Τ Η Σ Τ Ο Υ Χ Ι Τ Λ Ε Ρ 27 ζαρίας, μ’ ένα κουρέλι για εσώρουχο, κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, αδιαφορώντας για τα βλέμματα που του έρι­ χναν οι θορυβώδεις θαμώνες, ενώ δεξιά και αριστερά του δυο περίεργα υποκείμενα σαν νεκροθάφτες αγρυπνούσαν μην τυχόν και βάλει κανείς έστω και την παραμικρή τροφή στη σχισμή. Η Νίλντι τον χαιρέτησε κάπως υπερβολικά, λες και προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή μικρού παιδιού, ο Ζολί όμως συνέχισε να έχει τα μάτια στυλωμένα ίσια μπροστά και δεν έδωσε σημασία. Διαλέξαμε το τραπέζι με την καλύ­ τερη θέα. Στο βάθος μια μπάντα έπαιζε την τυπική χαρού­ μενη λαϊκή μουσική μιας υπαίθριας μπιραρίας. «Δεν καταλαβαίνω τι του βρίσκεις, δεν κάνει τίποτε ιδι­ αίτερο, ούτε είναι συναρπαστικό θέαμα» της πέταξα πριν πέσω σαν λύκος στην μπριζόλα με πουρέ πατάτας. Μπορού­ σε άραγε ο Ζολί να μυρίσει το καλοψημένο κρέας, να μας ακούσει να μασάμε και να ρουφάμε μπίρα απ’ την κανάτα; Το μόνο σημάδι ζωής που έδινε ήταν το σύννεφο που έβγαι­ νε απ’ τη μύτη του κάθε φορά που ρουφούσε τον καπνό. «Μα δεν καταλαβαίνεις, είναι ρομαντικός ήρωας, ένας Λόενγκριν, ο οποίος στέκεται ενάντια στις αντιξοότητες, με μοναδική βοήθεια τη δύναμη της θέλησης. Και είναι τόσο όμορφος! Σκέψου ότι ήθελε να τον παντρευτεί μία Ροκφέλερ, εκείνος όμως προτίμησε να συνεχίσει τον πνευματικό του βίο». Δυσκολευόμουν να πιστέψω πώς βρίσκει κάποιος ελκυ­ στικό εκείνο το βρόμικο, απεριποίητο πλάσμα με τα εσώρου­ χα, πόσο μάλλον δε μια πάμπλουτη Αμερικάνα. Δεν συνή­ θιζα να διαφωνώ για μικροπράγματα με τις κατακτήσεις μου, με άφηνε όμως άναυδο η απήχηση που είχαν στο Βερολίνο όλα αυτά τα περίεργα, εκκεντρικά άτομα ή απλώς απατεώ