Ο πνευματιστής του Χίτλερ

G E R V A S I O P O S A D A S 24 που ακόμη παραμιλούσε με την παράσταση, η Νίλντι είδε κάποια γνωστή της και βάλθηκε να με σέρνει προς το μέρος μιας γυναίκας που κάλυπτε το πρόσωπό της με μια γούνα. «Κυρία βαρόνη, δεν περίμενα να σας δω εδώ!» είπε η Νίλντι κάπως σφιγμένη, κλείνοντας το ντεκολτέ της. «Γλυκιά μου, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!» Με περιερ­ γάστηκε από πάνω ως κάτω και, αφήνοντας τους τύπους κατά μέρος, αιφνιδίασε τη Νίλντι μ’ ένα φιλί στο μάγουλο. «Πώς σας φάνηκε το σόου;» «Φανταστικό! Καταπληκτικό τι μπορεί να πετύχει κανείς με το μυαλό, πρώτη φορά βλέπω κάτι τέτοιο. Φοβερή προ­ σωπικότητα, έντονη!» Ήταν σαφές πως η ντάμα μου θα μπο­ ρούσε να συνεχίσει να εκθειάζει την παράσταση με τις ώρες, φοβόταν όμως μήπως γίνει βαρετή. «Να σας συστήσω τον Πέπε, έναν ισπανό φίλο, δημοσιογράφο» είπε η Νίλντι με κάποια έπαρση. «Αποδώ, η βαρόνη». Ρισκάροντας να εκνευρίσω τη φίλη μου, πήρα το χέρι της νεοφερμένης και με επιτηδευμένη ευγένεια το έφερα στα χείλη μου. «Αγαπητή βαρόνη, χαίρομαι που διαπιστώνω πως όλοι οι αριστοκράτες δεν είναι ηλικιωμένοι και τροφαντοί. Ομολο­ γώ πως το γαλάζιο αίμα σάς πάει γάντι». «Παρομοίως, βλέπω ότι μιλάτε πολύ καλά τη γλώσσα μας». Μου έριξε ένα βλέμμα λες και ήμουν πίθηκος σε κλου­ βί ζωολογικού κήπου, παρότι η ματαιοδοξία μου ήθελε να πιστεύει ότι κάπου υπήρχε και μια περιέργεια. «Η γιαγιά του Πέπε ήταν Γερμανίδα, έτσι δεν είναι, καρδιά μου;» πετάχτηκε η Νίλντι, τραβώντας με προς το μέρος της. «Ναι, φυσικά, διαφορετικά δεν θα μιλούσα έτσι». Τα μάτια της βαρόνης δεν ήταν ούτε πράσινα ούτε μπλε,