Ο πνευματιστής του Χίτλερ

O Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Σ Τ Η Σ Τ Ο Υ Χ Ι Τ Λ Ε Ρ 23 μύτης κύριος σήκωσε το αόρατο αντικείμενο απ’ το πάτωμα, ενώ με το άλλο του χέρι ξεκούμπωνε το παντελόνι του. Η πλατεία είχε πέσει κάτω απ’ τα γέλια. Εκείνη τη στιγμή ο Χάνουσεν είχε τη λεπτότητα να διακόψει το θέαμα, βγάζο­ ντας το θύμα του απ’ την έκσταση, το οποίο κατακόκκινο από ντροπή επέστρεψε στην πρότερη κατάσταση. «Έχει τύχει να παρακολουθήσω παρόμοια θεάματα και, ξέρεις, μπορεί τελικά να μην τον υπνώτισε. Είμαι σίγουρος πως ήταν συνεργάτης του» απάντησα δίχως να πάψω να χα­ μογελώ. «Μη λες ανοησίες, Πέπε, αφού το είδες με τα μάτια σου, ο εν λόγω και καθ’ όλα αξιοσέβαστος κύριος γελοιοποιήθηκε απόψε στο μισό Βερολίνο». «Κι αν ο Χάνουσεν είναι τέτοια αλεπού, που μας υπνώτι­ σε όλους για να μας κάνει να πιστέψουμε πως βλέπουμε έναν γέρο να παίζει σαν μωρό παιδί;» Το κορίτσι έσκασε στα γέλια κι εγώ το άρπαξα απ’ τη μέση. Λάτρευα εκείνα τα λακκάκια στα μάγουλά του. «Α, Liebster, γλύκα, τι περνάει απ’ το μυαλό σου! Είσαι ο πιο ορθολογιστής Ισπανός που υπάρχει. Δεν πιστεύεις στο άγνωστο, τις κρυμμένες δυνάμεις, τη δύναμη του νου και το μυστήριο;» Την αγκάλιασα ακόμα πιο σφιχτά και τη φίλησα στον λαιμό. «Πώς δεν πιστεύω; Με τέτοιο τσιγγάνικο αίμα, κατευθείαν απ’ το Σακρομόντε της Γρανάδας» απάντησα, κάνοντας μια αραμπέσκ στον αέρα. «Με τέτοια μπλε μάτια;» Άγγιξε την άκρη της μύτης μου με το δάχτυλο. «Μπαγαπόντη! Έλα, πάμε να τσιμπήσουμε κάτι, πεθαίνω της πείνας». Πάνω που ήμασταν έτοιμοι να ξεκολλήσουμε απ’ τη μάζα