Ο πνευματιστής του Χίτλερ

O Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Σ Τ Η Σ Τ Ο Υ Χ Ι Τ Λ Ε Ρ 21 βάτι. Ορισμένοι νοσταλγοί της εποχής του Κάιζερ στηλίτευαν τη χειραφέτηση και την αλλαγή των ηθών, αποδίδοντάς την, όπως όλα σχεδόν τα δεινά της χώρας, στην ήττα τουΜεγάλου Πολέμου. Εγώ όμως στα είκοσι πέντε μου χρόνια αδυνατού­ σα να σκεφτώ ιδανικότερο μέρος να ζω. Στην έξοδο απ’ τη Σκάλα μια πλημμυρίδα θεατών, περα­ στικών που πήγαιναν σε άλλες θεατρικές παραστάσεις και πλανόδιων πωλητών που διαλαλούσαν την τελευταία έκδοση των βραδινών εφημερίδων μάς παρέσυρε. Παρά το στριμω­ ξίδι, αισθάνθηκα άνετα ανάμεσα στο πλήθος, όλα εκείνα τα άτομα που κινούνταν στον ηλεκτρισμένο ρυθμό της μεγα­ λούπολης. Μια ριπή παγωμένου αέρα και λίγες νιφάδες χιο­ νιού μάς χτύπησαν καταπρόσωπο. Αρχές Μαρτίου, σε λίγο έμπαινε για τα καλά η άνοιξη, ο χειμώνας όμως στο Βερολίνο δεν έλεγε να μαλακώσει. Η Νίλντι ούτε καν έκλεισε το ντε­ κολτέ της. Τόσο την είχε εξιτάρει το θέαμα που μόλις είχε παρακολουθήσει. «Καταπληκτικός, έτσι; Αφού σου είπα, ο Χάνουσεν δεν συγκρίνεται με άλλους πνευματιστές. Εδώ δεν υπάρχουν κόλπα και τεχνάσματα. Είναι φανερό πως έχει χάρισμα!» ανα­ φώνησε με τα μάγουλα αναψοκοκκινισμένα απ’ την έξαψη. Χαμογέλασα συγκαταβατικά. Μπορεί να μην ήταν το νοστι­ μότερο κορίτσι με το οποίο έβγαινα το τελευταίο διάστημα, η μύτη της όμως ήταν χαριτωμένη και οι γάμπες της για πασαρέλα. «Είδες πώς υπνώτισε εκείνο τον γέρο παραλή;» Στο τελευταίο μέρος της παράστασης ο Χάνουσεν υπνώ­ τισε ορισμένους θεατές. Μεταξύ αυτών, κι έναν χορτάτο και καθ’ όλα αξιοσέβαστο κύριο με ακριβό σκούρο κοστούμι. Ο πνευματιστής τον έβαλε να καθίσει σε μια καρέκλα επί σκη­ νής, στάθηκε πίσω του και, τρίβοντάς του τους κροτάφους