Ο πνευματιστής του Χίτλερ

G E R V A S I O P O S A D A S 20 Χάνουσεν επί σκηνής χαιρετάει το κοινό του που ανταποκρί­ νεται θερμά με μια μικρή υπόκλιση και μια υποψία χαμόγε­ λου. Ως πρόσωπο των ημερών ξέρει πολύ καλά πως την επο­ μένη κιόλας ο Τύπος θα κάνει λόγο για έναν ακόμα αδιαμφι­ σβήτητο θρίαμβό του. Ακόμα κι εγώ χειροκρότησα, αν και κάπως πιο απρόθυμα απ’ το υπόλοιπο ακροατήριο. Όλη αυτή η ιστορία με μάγους, πνευματιστές, μέντιουμ ή όπως αλλιώς αυτοαποκαλούνται δεν με ενθουσίαζε, ούτε με τραβούσε ιδιαίτερα· εμένα το ενδιαφέρον μου εστιαζόταν στις γεμάτες φακίδες, γραμμω­ μένες, δυνατές πλάτες της Βρουνχίλδης μου, της Νίλντι, της ξανθιάς που είχα πλάι μου, η οποία τώρα χειροκροτούσε ξα­ ναμμένη τον Χάνουσεν, ενώ εκείνος ακόμη χαιρετούσε στη σκηνή. Εκείνη την εβδομάδα ήταν η Νίλντι. Την προηγού­ μενη η Έλζε και την επόμενη ποιος ξέρει ποια. Το Βερολίνο έβριθε από «Schöne Frauen», υπέροχα, τροφαντά, απελευ­ θερωμένα, ξέγνοιαστα, γεμάτα αυτοπεποίθηση, γυμνασμέ­ να, ελάχιστα μακιγιαρισμένα και μονίμως καλοντυμένα νεα­ ρά κορίτσια. Τα έβλεπες να σουλατσάρουν τα βράδια δυο δυο στα τεράστια πεζοδρόμια της Κουρφουρστεντάμ ή να τρώνε μόνα τους παγωτό στη βεράντα του Ρομάνισες Καφέ. Κάπνι­ ζαν δημόσια, αδιαφορώντας για τους γύρω τους, και δεν συνοδεύονταν από καμία μητέρα, θεία ή πεθερά, όπως συ­ νηθιζόταν στην Ισπανία, όπου, παρότι είχε εγκαθιδρυθεί η δημοκρατία πριν από έναν χρόνο, για να βγει έξω ένα κορίτσι έπρεπε να υποβάλει αίτηση και να πάρει έγκριση τουλάχι­ στον από δύο ή τρία υπουργεία. Στο Βερολίνο του 1932 λίγο λέγειν να είχες και κότσια (ή «αρχίδια», όπως τα αποκαλούσαν οι βέροι Βερολινέζοι) μπορούσες να καλέσεις οποιοδήποτε κορίτσι για ένα ποτό και να εξασφαλίσεις το ωραιότερο κρε