Ο Παριζιάνος

I S A B E L L A H A M M A D 30 «Η σχολή είναι ένα υπέροχο κτίριο» είπε η Ζανέτ. «Κάποτε ήταν μοναστήρι, ξέρετε». «Ah, merci» είπε ο Μιντχάτ στην υπηρέτρια καθώς του πρό- σφερε την καράφα. « Μπικφί , συγγνώμη, αυτό αρκεί. Όχι, δεν το ήξερα αυτό». ΟΜολινέ έγειρε πίσω με τα μάτια του στο ταβάνι. Το πρόσωπό του ήταν ζαρωμένο και τα μαλλιά του ήταν στικτά με λευκό, όμως το κορμί του έδειχνε σβέλτο. Η μέση του παντελονιού του ήταν στενή και η γράμμωση του φαρδιού μυ του γοφού του διαγραφό- ταν μέσα από το ύφασμα. Με τα χέρια του πάνω στα γόνατά του τεντώθηκε ξανά προς τα εμπρός και τα τακούνια του πάτησαν κροταλίζοντας. «Χαιρόμαστε τόσο που ήρθατε. Φοβούμαι πως θα σας κάνουμε ένα σωρό ερωτήσεις. Το επάγγελμά μου είναι κοινωνικός ανθρω- πολόγος. Κάθε χτύπος της καρδιάς μου είναι και μια ερώτηση». Ο Μιντχάτ δεν κατάλαβε την τελευταία φράση. Όμως ο Μολι- νέ είχε ακουμπήσει τα ακροδάχτυλά του στο στήθος του και οι λέξεις «ερώτηση» και «καρδιά» έκαναν την καρδιά του Μιντχάτ να χτυπήσει πιο γρήγορα από τον έξαφνο φόβο μην τυχόν κι ο Μολινέ αναφερόταν στην ιατρική επιστήμη. «Έχω πολλά να μάθω» είπε. «Είμαι πολύ νέος». «Σίγουρα, σίγουρα. Πάντα υπάρχουν πολλά να μάθουμε. Φυ- σικά και δεν παραμένουμε για πάντα τόσο νέοι». «Ζείτε κοντά στην Ιερουσαλήμ;» είπε η Ζανέτ. Μια από τις φαντασιώσεις που είχε στο καράβι ξύπνησε ακούσια μες στο μυαλό του Μιντχάτ και είδε τη φανταστική του Παριζιάνα χαμένη στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ. Ένιωσε τον σβέρκο του να καίει και είπε γρήγορα, όσο του επέτρεπαν τα γαλλικά του: «Ζούμε βόρεια της Ιερουσαλήμ. Κάπου πέντ’ έξι ώρες μακριά. Μπορεί να είναι επικίνδυνο ταξίδι. Πρέπει να διασχίσεις το Αΐν αλ-Χαραμίγια, ένα πέρασμα ανάμεσα σε δυο βουνά. Από τις εννιά το βράδυ περίπου και μετά υπάρχουν ληστές». «Αϊνά – πώς το είπατε;» είπε ο δρ Μολινέ.