Ο Παριζιάνος

Ο Π Α Ρ Ι Ζ Ι Α Ν Ο Σ 25 κοιμήθηκε ακουμπώντας πάνω στο τζάμι που παλλόταν με θόρυ- βο, και στο αποχαυνωμένο πρωινό κατάφερε να διαβάσει με δυ- σκολία άλλα δύο κεφάλαια από τους Τρεις σωματοφύλακες , ενώ οι λόφοι όριζαν μια κυματιστή οριζόντια γραμμή και οι στάλες της βροχής κυλούσαν σερνάμενες και τρεμουλιαστές πάνω στα τζάμια. Αποκοιμήθηκε ξανά μετά το γεύμα και, όταν ο ελεγκτής φώναξε «Μονπελιέ!», ήταν πια πέντε παρά τέταρτο. Σηκώθηκε όρθιος και ακολούθησε τους άλλους επιβάτες κάτω στην πλατφόρμα, κου- ρασμένος και έχοντας ανάγκη ένα μπάνιο. Η πρόσοψη του σιδηροδρομικού σταθμού του Μονπελιέ έμοια- ζε με ναό. ΟΜιντχάτ έσυρε το μπαούλο του ανάμεσα στις κολόνες παρατηρώντας τις φιγούρες και τα αυτοκίνητα που κινούνταν πέρα από τον περίβολο εμπρός του. Δεν είχε ιδέα πώς ήταν ο δρ Μολινέ. Στα γράμματα από το πανεπιστήμιο δεν υπήρχε καμία περιγραφή, έτσι κάθε άντρας που τον πλησίαζε ήταν και μία πιθανότητα. Εκεί- νος ο λεπτός άνθρωπος με το μακρύ του φράκο μήπως κοιτούσε τον Μιντχάτ με ενδιαφέρον; Ή εκείνος ο γηραιός κύριος; Με αυτά τα γυαλιά σίγουρα έδειχνε άνθρωπος των γραμμάτων. Τη στιγμή όμως που ο πραγματικός οικοδεσπότης του θα έπρεπε να στραφεί προς το μέρος του, ο εκάστοτε υποψήφιος συνέχιζε να περπατάει. Ο άντρας δίπλα στο γκισέ των εισιτηρίων σίγουρα τον κοιτούσε, αλλά υπερβολικά έντονα, και ο Μιντχάτ απέφυγε τη ματιά του. Το πλήθος εμπρός στον σταθμό αραίωσε κι ένας φανοκόρος πέρασε με τη σκάλα του ανάμεσα από τις κολόνες. Ένα τσούρμο νοσοκόμες διέσχισαν τον δρόμο και μπήκαν στον προθάλαμο ενός κτιρίου απέναντι, τινάζοντας τις ομπρέλες τους. Η πυρακτωμένη άκρη ενός τσιγάρου έλαμψε διπλή μέσα σε μια νερολακκούβα, εξαφανίστηκε, και κάποιος πέρασε δίπλα από τον Μιντχάτ, στα δεξιά του. Είχε ένα μεγάλο ξανθό μουστάκι. Ήταν πολύ νέος για να είναι ο δόκτωρ, σίγουρα – και την ώρα που πλησίαζε, ο Μιντχάτ είδε πως η έκφρασή του δεν ήταν ευγενική και πως τα μάτια του, που τα κύκλωναν ξανθά ματόκλαδα, δεν ήταν στραμμένα στο πρόσωπο του Μιντχάτ αλλά στο φέσι του. Το καπέλο του άντρα