Ο Παριζιάνος

Ο Π Α Ρ Ι Ζ Ι Α Ν Ο Σ 23 ταρχάς, η θρησκεία δεν είναι τόσο δυνατή στη Γαλλία. Προσπά- θησε, λοιπόν, να μη σοκάρεσαι από τα φιλιά τους, το αλκοόλ τους κι όλα τα υπόλοιπα». Ο Μιντχάτ γέλασε και ο Φαρούκ τού έριξε μια ξαφνιασμένη ματιά. Θέλοντας αμέσως να αποδείξει πως δεν θα σοκαριζόταν, ο Μιντχάτ ήπιε μια γουλιά από το ποτήρι του. Ήταν σαν να έπινε άρωμα· το γεύτηκε με τη μύτη του. Είχε δοκιμάσει ουίσκι μία φορά, όταν ήταν δεκάξι χρονών, από ένα μπουκάλι που είχε μπει παράνομα στον κοιτώνα του σχολείου. Όμως ο ίδιος είχε απλώς βρέξει τη γλώσσα του, αντίθετα με τον κάτοχο και την παρέα του, που τελείωσαν το μπουκάλι, κι όταν το πρωί ο διευθυντής το μύ- ρισε στην ανάσα τους, τους έδειραν και τους απέβαλαν από την τάξη για τρεις μέρες. «Υπάρχουν πολλά πράγματα που θα σ’ αρέσουν. Ο τρόπος σκέ- ψης, ο τρόπος ζωής, είναι πολύ εξευγενισμένοι. Ως προς αυτό, νομίζω πως υπάρχει κάποια συνάφεια ανάμεσα στη Δαμασκό και το Παρίσι». «Και τη Ναμπλούς» είπε ο Μιντχάτ. «Ναι, η Ναμπλούς είναι πολύ καλή». Ο Φαρούκ ήπιε μια γου- λιά και αναστέναξε. «Πού θα μείνεις στο Μονπελιέ;» «Στο σπίτι του δρα Μολινέ. Είναι ακαδημαϊκός». «Ακαδημαϊκός! Α, ναι. Αυτό θα σου αρέσει». Τον Μιντχάτ δεν τον πείραζε που του έλεγε τι θα του άρεσε. Το πήρε ως ένδειξη φιλικότητας. Ήθελε να συμφωνεί με όλα όσα του έλεγε ο Φαρούκ. Πέρασε τις υπόλοιπες τέσσερις μέρες του ταξιδιού διαβάζοντας τα βιβλία του συνταξιδιώτη του στο επάνω κατάστρωμα. Ή, τουλάχιστον, κρατώντας τα βιβλία ανοιχτά στα πόδια του, κοιτώντας πέρα, τη θάλασσα, και πότε πότε διαβά- ζοντας δυνατά μερικές φράσεις στα γαλλικά από κάποια από τις σελίδες που κρατούσε ακίνητες, ενάντια στον άνεμο. Το μυαλό του, που είχε χαλαρώσει πια, ξεστράτιζε σε ονειροπολήματα. Ενέδινε ιδιαίτερα σε τρία σενάρια. Το πρώτο αφορούσε μια Πα- ριζιάνα με λεπτό λαιμό που είχε χαθεί στην Ιερουσαλήμ και που