Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ

[ 21 ] κά κατασκευάσματα με μυτερές άκρες, και τεράστια κλύσμα- τα που το μέγεθός τους ξάφνιασε ακόμα κι εμένα. Η ιατρική τότε πρέπει να ήταν μια τρομερά συναρπαστική, απελπισμέ- νη και βίαιη υπόθεση· στις μέρες μας είναι όλο χάπια και γραφειοκρατία. Ή μήπως φταίει που το παρελθόν μοιάζει να περιέχει περισσότερο τοπικό χρώμα απ’ ό,τι το παρόν; Μελέ- τησα τη διδακτορική διατριβή του αδερφού του Γουσταύου, Αχιλλέα: είχε τίτλο «Oρισμέναι σκέψεις περί της στιγμής της εγχειρήσεως της περισφιγμένης κήλης». Αδερφικός παραλ- ληλισμός: Η διατριβή του Αχιλλέα έγινε αργότερα μεταφορικό σχήμα του Γουσταύου. «Αισθάνομαι, ενάντια στην ηλιθιότη- τα του καιρού μου, κύματα μίσους να με πνίγουν. Σκατά ανε- βαίνουν στο στόμα μου όπως στην περίπτωση της περισφιγ- μένης κήλης. Όμως εγώ θέλω να τα κρατήσω, να τα φτιάξω, να τα σκληρύνω· θέλω να μηχανευτώ έναν πολτό με τον οποίο να καλύψω ολόκληρο τον δέκατο ένατο αιώνα, όπως οι Ινδοί βάφουν τις παγόδες τους με αγελαδινή κοπριά». Η συνύπαρξη αυτών των δύο μουσείων έμοιαζε αρχικά αλλόκοτη.Είδα όμως τη λογική της όταν θυμήθηκα την περί- φημη γελοιογραφία του Λεμό με τον Φλωμπέρ να διαμελίζει την Έμμα Μποβαρύ. Δείχνει το συγγραφέα να επιδεικνύει στην άκρη μιας τεράστιας πιρούνας την καταματωμένη καρ- διά την οποία είχε αφαιρέσει θριαμβευτικά από το σώμα της ηρωίδας. Κραδαίνει το όργανο ψηλά σαν επιβράβευση της χειρουργικής επέμβασης, ενώ στα αριστερά του σκίτσου τα πόδια της ξαπλωμένης, κατακρεουργημένης Έμμα μόλις που διακρίνονται. O συγγραφέας χασάπης, ο συγγραφέας ευαί- σθητο κτήνος.