Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ

[ 20 ] απίθανο. Θυμήθηκα την αυστηρή επίπληξη της Γεωργίας Σάνδη* προς τον νεότερο συνάδελφό της: «Εσύ προσφέρεις απόγνωση» του έγραφε «κι εγώ παρηγοριά». Το Peugeot έπρεπε να λέγεται ΑΣΘΕNOΦOΡO ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΑNΔΗ. Στο Hôtel-Dieu με υποδέχτηκε ένας λιπόσαρκος, νευρικός gardien 6 , του οποίου η λευκή στολή με μπέρδεψε. Δεν ήταν γιατρός, ούτε pharmacien 7 , ούτε και διαιτητής κρίκετ. Oι λευκές στολές υποδηλώνουν αντισηψία και καθαρή κρίση. Γιατί να τη φοράει ένας φύλακας μουσείου – για να προστα- τέψει την παιδική ηλικία του Γουσταύου από τα μικρόβια; Μου εξήγησε ότι το μουσείο ήταν αφιερωμένο τόσο στον Φλω- μπέρ όσο και στην ιστορία της ιατρικής, κι ύστερα με ξενά- γησε βιαστικά, κλειδώνοντας τις πόρτες πίσω μας με θορυ- βώδη σχολαστικότητα. Μου έδειξε το δωμάτιο όπου γεννή- θηκε ο Γουσταύος, το μπουκάλι με την κολόνια του, το δοχείο με τον καπνό του, και το πρώτο του άρθρο σε περιοδικό. Διά­ φορες φωτογραφίες του συγγραφέα επιβεβαίωσαν την τρο- μερή πρόωρη αλλαγή που είχε υποστεί, από ωραίο νέο σε κοιλαρά, φαλακρό αστό. Σύφιλη, συμπεραίνουν κάποιοι. Η συνήθης γήρανση του δέκατου ένατου αιώνα, απαντούν κά- ποιοι. Ίσως να έφταιγε απλώς που το κορμί του είχε μια αί- σθηση ευπρέπειας. Όταν το μυαλό του δήλωσε το πρόωρο γήρας του, η σάρκα έβαλε τα δυνατά της να ακολουθήσει. Προσπαθούσα να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι είχε ξανθά μαλλιά. Δεν είναι εύκολο να το θυμάσαι: οι φωτογραφίες έκα- ναν τους πάντες να δείχνουν μελαχρινοί. Oι υπόλοιπες αίθουσες περιείχαν ιατρικά εργαλεία του δέ- κατου όγδοου και του δέκατου ένατου αιώνα: βαριά μεταλλι-