Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ

[ 19 ] σεις βγήκαν από την κρυψώνα, αλλά όχι και συναισθήματα· ούτε καν αναμνήσεις συναισθημάτων. Μετά το γεύμα, πήγα στο μουσείο και παρακολούθησα μια ταινία για τις αποβά- σεις, κι ύστερα οδήγησα δέκα χιλιόμετρα ως το Μπαγιέ για να μελετήσω την άλλη εισβολή από τη Μάγχη πριν από εννιά αιώνες. Η ταπισερί της βασίλισσας Ματθίλδης 5 μοιάζει με οριζόντιο κινηματογράφο, τα πλάνα ενώνονται το ένα με το άλλο. Και τα δύο γεγονότα έμοιαζαν εξίσου παράξενα: το ένα τόσο μακρινό που έμοιαζε ψεύτικο, το άλλο τόσο οικείο που έμοιαζε ψεύτικο. Πώς να αντιληφθούμε το παρελθόν; Γίνεται να το αντιληφθούμε; Όταν ήμουν φοιτητής ιατρικής, κάποιοι φαρσέρ σ’ ένα χορό αποφοίτων αμόλησαν στην αί- θουσα ένα γουρουνάκι πασαλειμμένο με λίπος. Το ζώο συ- στρεφόταν ανάμεσα στα πόδια μας, προσπαθούσε να ξεφύ- γει, τσίριζε συνέχεια. Διάφοροι έπεφταν χάμω προσπαθώ- ντας να το πιάσουν, και ρεζιλεύονταν στην προσπάθειά τους. Το παρελθόν συχνά μοιάζει να συμπεριφέρεται σαν εκείνο το γουρουνάκι. Την τρίτη μου μέρα στη Ρουέν πήγα με τα πόδια στο Hôtel- Dieu, το νοσοκομείο όπου ο πατέρας του Γουσταύου ήταν διευθυντής του χειρουργικού, και όπου ο συγγραφέας πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Κατά μήκος της λεωφόρου Γουσταύου Φλωμπέρ, πέρα από το Τυπογραφείο Φλωμπέρ, κι από ένα σνακ-μπαρ Le Flaubert: σίγουρα αισθάνεσαι ότι είσαι στον σωστό δρόμο. Παρκαρισμένο κοντά στο νοσοκομείο ήταν ένα μεγάλο άσπρο φορτηγάκι Peugeot: ήταν βαμμένο με μπλε αστέρια, έναν αριθμό τηλεφώνου και τις λέξεις ΑΣΘΕ­ NOΦOΡO ΦΛΩΜΠΕΡ. O συγγραφέας θεραπευτής; Μάλλον