Ο ουρανός της Ελλάδας: Χειμώνας

38 | O ουρανός της Ελλάδας: Xειμώνας Ανεξάρτητα όμως από την ονομασία που του δόθηκε, όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί καθιέρωσαν προς τιμήν του Ήλιου περί- φημες και πολλές γιορτές, ιδιαίτερα στις περιόδους των εναλ- λαγών από τη μια εποχή στην άλλη. Οι μεγαλύτερες από τις γιορτές αυτές γίνονταν σε όλες τις χώρες και τις φυλές την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου, στις 25 Δεκεμβρίου. Ήταν η γιορτή της γέννησης του Ήλιου, και όχι αδικαιολόγητα. Γιατί όσο ο χειμώνας πλησίαζε και ο Ήλιος του μεσημεριού φαι- νόταν όλο και πιο χαμηλά στον ορίζοντα, τόσο και οι ημέρες μίκραιναν και το κρύο αύξανε. Ήταν η σκληρή εποχή για τον άνθρωπο, με τις πολύ μικρές ημέρες και τις ατέλειωτες νύχτες. Οι φροντίδες πολλαπλασιάζονταν, οι ανησυχίες αυξάνονταν και ένα αόριστο συναίσθημα φόβου καταλάμβανε τον αρχαίο άνθρωπο, με τα ανύπαρκτα σχεδόν αμυντικά του μέσα και τις περιορισμένες πηγές διατροφής. Γι’ αυτό αναπέμπονταν προσευχές και ιερές παρακλήσεις, ανάβονταν φωτιές και προσφέρονταν θυσίες στον θεό Ήλιο για να μη χαθεί οριστικά από τον ορίζοντα. Και πράγματι, έπειτα από μικρό δισταγμό ο θεός… ενέδιδε! Στο κατώτατο σημείο του, στον αστερισμό του Αιγόκερου, στις «Πύλες του Ήλιου» όπως έλεγαν οι Χαλδαίοι, «άλλαζε» απόφαση, άρχιζε να σκαρ- φαλώνει και πάλι προς τα πάνω και οι ημέρες μεγάλωναν. Μια νέα τάξη πραγμάτων θα έμπαινε και πάλι, ωραία όπως και στα προηγούμενα χρόνια, οπότε η Γη θα ανθοφορούσε ξανά χάρη στις ζωογόνες ακτίνες του Ήλιου. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο το γεγονός ότι οι αρχαίοι λαοί γιόρταζαν