Ο ουρανός της Ελλάδας: Άνοιξη

Βασικές πληροφορίες | 39 1983). Το Πάσχα έχει τις ρίζες του στην αρχαία Αίγυπτο, όπου γιορταζόταν η εαρινή ισημερία, και από εκεί πέρασε στους Εβραίους ως «Πεσάχ», σε ανάμνηση της Εξόδου τους από την αιχμαλωσία, και τέλος έφτασε και στους χριστιανούς, αφού ταυτίστηκε με τον σταυρικό θάνατο του Ιησού την περίοδο του εβραϊκού Πάσχα. Το εβραϊκό Πάσχα γιορταζόταν κατά την ημέρα της πρώτης εαρινής πανσελήνου. Στους πρώτους τρεις αιώνες της χριστιανοσύνης, όμως, οι διάφορες εκκλησίες γιόρταζαν τη μεγάλη αυτή φεγγαρογιορτή σε διαφορετικές ημερομηνίες. Άλλες μεν κατά το παράδειγμα των αποστόλων Ιωάννη και Παύλου, κατά την ημέρα του θα- νάτου του Χριστού τη 14η του εβραϊκού μήνα Νισάν, δηλαδή μία ημέρα πριν από τη γιορτή του εβραϊκού Πάσχα και σε οποιαδήποτε ημέρα της εβδομάδας και αν συνέπιπτε, άλλες δε πάντοτε κατά την Κυριακή που επόταν της πρώτης εαρινής πανσελήνου. Λόγω των διαφορών αυτών στον εορτασμό του Πάσχα από τις διάφορες εκκλησίες, η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, που συγκά- λεσε ο Μέγας Κωνσταντίνος στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ., θέσπισε τα του προσδιορισμού της εορτής του Πάσχα με μια εγκύκλιο επιστολή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, στην οποία εκτίθεται ο γνωστός από τότε «όρος της Νίκαιας». Σύμφωνα με αυτόν: «Το Πάσχα θα πρέπει να εορτάζεται την Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης, κι αν η πανσέληνος συμβεί Κυριακή, τότε να εορτάζεται την επόμενη Κυριακή (για να μη συμπέσει με τον εορτασμό του εβραϊκού Πάσχα)». Ο εορτασμός