Ο νεαρός Μάνγκο

ΕΝΑ ΚΑΘΏΣ ΠΛΗΣΊΑΖΑΝ ΣΤΗ ΓΩΝΊΑ , ο Μάνγκο στάθηκε και τίναξε από τον ώμο του το χέρι του άντρα. Ήταν τόσο αποφασιστική χειρονομία, που ξάφνιασε τους πάντες. Γυρνώντας προς τα πίσω, ο Μάνγκο κοίταξε το διαμέρισμα με μισόκλειστα μάτια, που τα ’πιασε έπειτα το νευρι- κό τους τικ κι άρχισαν να συσπώνται. Καθώς η μητέρα του τον παρα- κολουθούσε μέσα από τα στάχυα στο σχέδιο που είχαν οι δικτυωτές κουρτίνες, προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της ότι το τικ του ήταν χαρούμενο κλείσιμο του ματιού, ένας στοργικός κώδικας μορς που έστελνε το σήμα πως όλα θα ήταν εντάξει. Κ.Α.Λ.Α. Έτσι ήταν ο μικρότερος γιος της. Χαμογελούσε κι ας μην το ήθελε. Θα έκανε τα πάντα μόνο και μόνο για να κάνει τους άλλους να νιώσουν καλύτερα. Η Μο-Μόου τράβηξε την κουρτίνα κι έγειρε πάνω στο περβάζι σαν γυναίκα που γυρεύει μια συντροφιά. Σήκωσε με το ένα χέρι την κούπα με το τσάι της και χτύπησε ελαφρά το τζάμι με τα μαργαριτα- ρένια ροζ νύχια της. Ήταν ένα χρώμα που είχε διαλέξει για να κάνει τα δάχτυλά της να δείχνουν πιο νεανικά, γιατί, αν δεν έδειχναν τα δάχτυλά της την ηλικία της, μπορεί το ίδιο να συνέβαινε και με το πρόσωπό της και μ’ όλον της τον εαυτό. Καθώς κοιτούσε προς το μέρος του, ο Μάνγκο κουνήθηκε ξανά, πήγε να γυρίσει προς το σπί- τι. Τότε αυτή του έκανε νόημα με τα βαμμένα της δάχτυλα να φύγει. Τράβα! Το αγόρι της κύρτωσε λιγάκι τους ώμους, με το σακίδιο να ’ναι μια μικρή καμπούρα στη ράχη του. Αβέβαιος για το τι θα έπρεπε να πάρει, με μισή καρδιά το ’χε γεμίσει με ανοησίες: ένα πουλόβερ Fair Isle που του ’πεφτε μεγάλο, φακελάκια τσάι, το μπλοκ σχεδίου του με τις τσακισμένες γωνίες, ένα Ludo, μερικά μισοχρησιμοποιημένα