Ο νεαρός Μάνγκο

Ο Ν Ε Α Ρ Ο Σ Μ Α Ν Γ Κ Ο 29 «Ξιπασμένο μουνάκι. Έτσι που ’στριβε και στριφογυρνούσε το μαργαριτάρι στ’ αυτί της, νόμιζα ότι θα το ξήλωνε» είπε ο Γκάλοου- γκεϊτ χαχανίζοντας. Ο Σεντ Κρίστοφερ έτρεμε σύγκορμος δίπλα στους θάμνους. Τα χείλια του ακόμη πλατάγιζαν απ’ τον εκνευρισμό. «Μάνγκο, πρέπει να σέβεσαι την ανωνυμία κάποιου». Ο Μάνγκο πήρε με το ζόρι τα μάτια του από τα πίσω φανάρια του αμαξιού, που μάκραιναν. «Συγγνώμη. Δεν το ’ξερα». Όμως είχε πάει τη Μο-Μόου σ’ αρκετές συναντήσεις στη Χόουπ Στριτ, ώστε να γνω- ρίζει πολύ καλά τον κανόνα ανωνυμίας των Αλκοολικών. «Και τι σε κόφτει εσένα;» είπε ο Γκάλοουγκεϊτ. «Ο πιτσιρικάς απλώς έκανε κουβέντα». Ο Σεντ Κρίστοφερ «κροτάλιζε» τώρα σαν σκελετός του λούνα παρκ. Άρχισε να μουρμουράει μέσα από τα δόντια. «Λέω απλώς ότι δεν θα ’πρεπε να καταστρέφεις έτσι την υπόληψη ενός ανθρώπου». Ο Γκάλοουγκεϊτ κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω τον άντρα που έτρε- με. Το καλό του κουστούμι ήταν λασπωμένο αποκεί που ’χε ξαπλώσει μες στα σχίνα, οι λευκές αθλητικές του κάλτσες, «πέντε λίρες η δε- κάδα», είχαν σκονιστεί από τον δρόμο και στις φτέρνες υπήρχαν άλι- κα «άνθη» εκεί που τα παπούτσια τού είχαν πληγιάσει τα πόδια. Ο Γκάλοουγκεϊτ κούνησε το κεφάλι. «Δεν το περίμενα να ’σαι έτσι ψω- ροπερήφανος». Από την τσέπη του τζάκετ του έβγαλε ένα γεμιστό μπισκότο Wagon Wheel και το έδωσε στο αγόρι κλείνοντάς του το μάτι. Ήταν μια συγγνώμη για τον μεγαλύτερης ηλικίας μεθύστακα. Έλεγε ότι ο Γκάλοουγκεϊτ τον θεωρούσε εντάξει κι ότι θα υπέμεναν μαζί τον Σεντ Κρίστοφερ. Είχε πάει αργά τώρα. Καθώς κατέβαιναν προς τη λίμνη, ο Μάνγκο σκέφτηκε ότι οι άντρες ήταν παράξενοι φίλοι, όμως, από την άλλη, ήξερε ότι το ποτό τα ισοπέδωνε όλα κι έφερνε κοντά τους πιο απίθα- νους ανθρώπους. Το είχε δει αυτό στο σπίτι του, πώς διαφορετικοί άνθρωποι μπορούσαν να μαζεύονται σε σύμπνοια μεταξύ τους γύρω από ένα μπουκάλι αγορασμένο απέξω. Σκέφτηκε όλες του τις θείες και τους θείους που διάβαιναν την πόρτα του και τα ’τσουζαν με τη μητέρα του. Άνθρωποι που στον δρόμο εκείνη δεν θα καταδεχόταν