Ο νεαρός Μάνγκο

D O U G L A S S T U A R T 26 στοφερ σφάδασε κάτω, μαζεύοντας το σακάκι του σφιχτά πάνω στο περιστερίσιο στέρνο του. «Γιατί δεν μας ξύπνησες, διάολε!» Στις άκρες του στόματός του είχε αφρίσει από τον θυμό. «Έχουμε βγει από τον δρόμο μας». «Δεν ξέρω πού πηγαίνουμε. Μου φαίνονται όλα ίδια». Ο Γκάλοουγκεϊτ πλησίασε σαν για να χτυπήσει το αγόρι, κι ο Μάν- γκο μαζεύτηκε ενστικτωδώς, βάζοντας για προφύλαξη μπροστά του τα χέρια του. «Γαμώ το κέρατό μου». Η ανάσα του ήταν ξινή από την μπίρα και τον ύπνο. «Ηρέμησε. Δεν θα σε βαρέσω». Σήκωσε μερικές τσάντες από κάτω, τις κρέμασε στον ώμο του κι άρχισε να βαδίζει αργά προς τα κει απ’ όπου είχε έρθει το λεωφορείο, καταμεσής στον δρόμο, προ- καλώντας οποιονδήποτε οδηγό να τον χτυπήσει άμα κοτούσε. «Είναι χιλιόμετρα πίσω, ας κουνηθούμε λοιπόν, που να πάρει ο διάολος». Δεν περνούσε κανένα αμάξι ούτε προς τη μια κατεύθυνση ούτε προς την άλλη, όμως ο Μάνγκο κι ο Σεντ Κρίστοφερ βάδιζαν με κόπο τραβηγμένοι για ασφάλεια στην άκρη, με τις τσάντες τους να σκαλώ- νουν στις βατομουριές. Το αγόρι έκλεισε ως τον λαιμό το άνοράκ του κι ακόμα παραπάνω, καλύπτοντας το στόμα του. Μάζεψε το κεφάλι του χαμηλότερα μες στο ρούχο κι έγινε, όλο κι όλο, ένα ζευγάρι χα- μηλωμένα νευρικά μάτια. Βάδιζαν για ένα σαραντάλεπτο, όταν ο Σεντ Κρίστοφερ άρχισε να βογκάει. Οι τσάντες με τις προμήθειες του έκοβαν τα δάχτυλα και τα καλά του παπούτσια είχαν αρχίσει να τρίβονται πάνω στις φτέρνες του που ήταν σαν χαρτί. Ο Γκάλοουγκεϊτ τους αγριοκοίταξε σαν πα- τέρας που δεν μπορούσε να κάνει τα παιδιά του να φερθούν σωστά. Τράβηξε το χέρι του Μάνγκο, τον ανάγκασε να σηκώσει τον αντίχει- ρα και τον άφησε στραμμένο προς την ανύπαρκτη κυκλοφορία. Ο ίδιος γλίστρησε χαμηλότερα στο ανάχωμα κι ο μεγαλύτερος άντρας τον ακολούθησε χωρίς να πάψει ούτε στιγμή να παραπονιέται. Ξά- πλωσαν πίσω από το πέτρινο χαντάκι καθώς ο Μάνγκο περίμενε στο πλάι του έρημου δρόμου προσπαθώντας να κάνει οτοστόπ. Δεν περ- νούσε τίποτα ούτε προς τη μια κατεύθυνση ούτε προς την άλλη. Πα- ρακάτω, πρόβατα πλημμύριζαν τον δρόμο.