Ο νεαρός Μάνγκο

Ο Ν Ε Α Ρ Ο Σ Μ Α Ν Γ Κ Ο 25 κοιμόταν ήδη του καλού καιρού πάνω στα σύνεργα του ψαρέματος και τις πλαστικές σακούλες. Ο Μάνγκο κάθισε στην μπροστινή θέση και σκάλισε το μαύρο στεγανωτικό λάστιχο που ήταν γύρω από το τζάμι. Το κοντόχοντρο λεωφορείο ταρακουνιόταν στον φιδωτό δρόμο. Κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσε κι άφηνε μικρές, λευκές γυναικού- λες έξω από τα μικρά, λευκά σπιτάκια τους. Ο ντιζελοκινητήρας βούιζε ένα νανούρισμα και τ’ αγόρι ένιωσε τα μάτια του να βαραίνουν από την κούραση της μέρας. Ένα δάσος με πεύκα και τάξους άρχισε να πολιορκεί τον δρόμο, με τα φύλλα να κάνουν πιτσιλωτό το ηλιόφως στο πρόσωπο του αγοριού. Ακούμπησε το κεφάλι του στο τζάμι και βυθίστηκε σ’ έναν ακανόνιστο ύπνο. Ο Χάμις ήταν εκεί. Ο αδερφός του ήταν ξαπλωμένος στο μονό κρεβάτι αντίκρυ στο δικό του. Από το πώς αντανακλούσαν τα χοντρά γυαλιά του το ηλιόφως, ο Μάνγκο κατάλαβε πως ήταν βράδυ, νωρίς. Ο Χάμις έβαζε στο στόμα του κουταλιές δημητριακά, και γάλα με σοκολάτα έσταζε στο άτριχο στέρνο του. Ο Μάνγκο ήταν ασάλευτος και παρακολουθούσε σιωπηλός τον αδερφό του. Απολάμβανε πάντα στιγμές σαν ετούτη, όταν κάποιος δεν ήξερε πως τον παρατηρούσε. Ο Χάμις χαμογελούσε μόνος του. Ένα βρόμικο χαμόγελο έκανε την αριστερή μεριά του προσώπου του να σουφρώσει καθώς φυλλομε- τρούσε ένα περιοδικό. ΟΜάνγκο διέκρινε πονεμένα, μπογιατισμένα πρόσωπα γυμνών γυναικών, με χέρια και πόδια ανοιχτά, να μορφά- ζουν στον Χάμις. Όταν όμως έστρεψε ο Μάνγκο ξανά τη ματιά του στο πρόσωπο του αδερφού του, ο Χάμις ήταν αυτός που τον παρακο- λουθούσε. Δεν χαμογελούσε πια. «Πες μου, Μάνγκο. Το λάθος είναι όλο δικό μου;» Ο Γκάλοουγκεϊτ ταρακούνησε το αγόρι βγάζοντάς το από το όνει- ρό του. Το πανωχείλι του ήταν κολλημένο στην κολλώδη μεμβράνη που είχε σχηματιστεί στα δόντια του και για μια στιγμή ο Μάνγκο δεν ήξερε αν ο άντρας τού χαμογελούσε ή του γρύλιζε. Καθώς κατέβαιναν κουτρουβαλιαστά απ’ το λεωφορείο, ο Σεντ Κρίστοφερ γύρισε τον αστράγαλό του κι έπεσε στο γρασίδι στο πλάι του δρόμου. Βρίσκονταν σε ένα σημείο όπου ένας πυκνός θόλος από σκλήθρα έκανε τον αέρα πράσινο και υγρό και νωχελικό. Ο Σεντ Κρί-