Ο νεαρός άνδρας

Ο Ν Ε Α Ρ Ο Σ Α Ν Δ Ρ Α Σ 11 που μπαίναμε στην κάμαρα, συνήθως Doors. Κά- ποια στιγμή έπαυα ν’ ακούω τη μουσική. Τα παιγμένα δυνατά ακόρντα του She Lives in the Love Street και η φωνή του Τζιμ Μόρισον έφταναν ξανά στ’ αυτιά μου…Μέναμε ξαπλωμένοι στο βαλ- μένο καταγής στρώμα. Η κυκλοφορία ήταν έντονη εκείνη την ώρα. Οι προβολείς των αυτοκινήτων έριχναν λάμψεις πάνω στους τοίχους του δωματίου, μέσα από τα ψηλά, δίχως κουρτίνες, παράθυρα. Μου φαινόταν ότι δεν είχα σηκωθεί ποτέ από ένα κρεβάτι, το ίδιο από τα δεκαοχτώ μου, αλλά σε τόπους διαφορετικούς, με άνδρες διαφορετικούς, που δεν ξεχώριζαν ο ένας απ’ τον άλλον. Το διαμέρισμά του έβλεπε στο Νοσοκομείο, κλει- στό εδώ κι έναν χρόνο και υπό ανακατασκευή με σκοπό να γίνει η έδρα της Νομαρχίας. Το βράδυ, τα παράθυρα του οικοδομήματος ήταν φωτισμέ- να και συνήθως έμεναν έτσι όλη τη νύχτα. Το μεγάλο τετράγωνο προαύλιο, μπροστά, ήταν μια έκταση βουτηγμένη σε μια απαλή σκιά, άδεια πίσω από τις κλειστές καγκελόπορτες. Κοιτούσα τις σκοτεινές, σχεδόν μαύρες, σκεπές, τον τρού- λο μιας εκκλησίας που ξεπρόβαλλε στο βάθος. Πέρα απ’ τους φύλακες, δεν υπήρχε ψυχή. Εδώ, σε τούτο το νοσοκομείο με φέρανε, φοιτήτρια,