Ο μυστικός κήπος

Ο ινδικός ήλιος έριχνε στη γη το καυτό φως του. Οι ψηλοί ιβίσκοι χαμογελούσαν στον ουρανό. Μα η Μαίρη ήταν κλεισμένη στο παγωμένο σπίτι και σύντομα απέ- κτησε ένα αρρωστιάρικο κίτρινο χρώμα, σαν κάτι που πολυκαίρισε κλεισμένο στο συρτάρι. Το πρόσωπό της ήταν ισχνό, το κορμί της ισχνότερο. Η στριγκλιάρικη φωνή της έδινε όλο διαταγές: «Φέρε μου αυτό… Φέρε μου εκείνο… Φύγε αποδώ. Έλα εδώ. Θέλω…». Οι υπηρέτες δεν τολμούσαν να της αρνηθούν τίποτα. Ήξεραν πως η μητέρα της μικρής δεν άντεχε τα παιδικά κλάματα. Η παραμάνα της Μαίρης –η βάγια της– ήταν καλή και υπομονετική και της τραγουδούσε απαλά νανουρίσματα για να κοιμηθεί. Δεν τολμούσε όμως να της πει: «Τι είναι αυτά που κάνετε, κυρία Μαίρη; Πρέπει να είστε καλή. Πρέπει να είστε ευγενική. Να φέρεστε σωστά». Και έτσι, όσο μεγάλωνε η Μαίρη γινόταν το πιο απαίσιο και εγωιστικό κορίτσι που είδατε ποτέ.