Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ

Ο ΜΑΚΑΡΙΤΗΣ ΜΑΤΙΑ ΠΑΣΚΑΛ | 21 δεν εννοώ τις δικές μας αθλιότητες μονάχα, μα και τις γενι- κότερες συμφορές; Οι ιστορίες μας είναι πλέον ιστορίες σκου- ληκιών. Έχετε διαβάσει για εκείνη τη μικρή καταστροφή στις Αντίλλες; Τίποτα. Η άμοιρη η Γη, κουρασμένη να γυρίζει δίχως σκοπό, όπως λέει αυτός ο πολωνός κληρικός, έκανε μια μικρή ανυπόμονη κίνηση και φύσηξε λίγη φωτιά από κάποιο από τα πολλά στόματά της. Ποιος ξέρει τι την έκανε να οργιστεί έτσι; Ίσως η ανοησία των ανθρώπων, που ποτέ δεν ήταν τόσο φορτικοί όσο τώρα. Φτάνει. Μερικές χιλιάδες καψαλισμένα σκουληκάκια. Και συνεχίζουμε. Ποιος μιλάει για όλα αυτά πια;» Ο δον Ελίτζιο Πελεγκρινότο μού επισήμανε πως, όσες προσπάθειες κι αν κάνουμε με τη σκληρή μας πρόθεση να ξεριζώσουμε, να καταστρέψουμε τις ψευδαισθήσεις που η προνοητική φύση μάς χάρισε για το καλό μας, δεν τα κατα- φέρνουμε. Για καλή του τύχη, ο άνθρωπος εύκολα ξεγελιέται. Αυτό είναι αλήθεια. Ο δήμος μας, κάποιες νύχτες κατα- γεγραμμένες στο ημερολόγιο, δεν ανάβει τα φανάρια και συχνά –αν έχει συννεφιά– μας αφήνει στο σκοτάδι. Πράγμα το οποίο σημαίνει κατά βάθος ότι εμείς και σήμε- ρα πιστεύουμε πως το φεγγάρι στέκει ψηλά στον ουρανό μόνο και μόνο για να μας φωτίζει τις νύχτες, όπως ο ήλιος το πρωί, και τα άστρα για να μας προσφέρουν ένα μαγικό θέαμα. Δεν χωρά αμφιβολία. Και ξεχνάμε συχνά, και μάλιστα με προθυ- μία, πως είμαστε απειροελάχιστα άτομα, ώστε να σεβόμαστε και να θαυμάζουμε ο ένας τον άλλον, και είμαστε ικανοί να τσακωθούμε για ένα κομματάκι γη ή να θλιβόμαστε για πράγ- ματα που, αν πραγματικά είχαμε συναίσθηση της αξίας μας, θα έπρεπε να μας φαίνονται ανυπολόγιστες αθλιότητες.