Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ

Ο ΜΑΚΑΡΙΤΗΣ ΜΑΤΙΑ ΠΑΣΚΑΛ | 19 μου να έχει ως πρότυπο αυτά που ξετρυπώνει εκείνος στη βιβλιοθήκη, να αποπνέει δηλαδή το ιδιαίτερο ύφος τους. Εγώ ανασηκώνω τους ώμους μου και αποκρίνομαι πως αυτό δεν είναι δύσκολο για μένα. Κι ύστερα κάτι άλλο μού αποσπά την προσοχή. Κάθιδρος και κατασκονισμένος, ο δον Ελίτζιο κατεβαίνει από τη σκάλα κι έρχεται να πάρει μια ανάσα στον κηπάκο που κατάφερε να φτιάξει εδώ, πίσω από την καμάρα, περι- φραγμένο με βέργες και πασσάλους. «Ε, σεβάσμιε φίλε μου» του λέω εγώ, καθισμένος στο πε- ζούλι, με το πιγούνι ακουμπισμένο στη λαβή του μπαστουνιού μου, καθώς εκείνος περιεργάζεται τα μαρούλια του. «Δεν μου φαίνεται κατάλληλη τούτη η εποχή για να γράφει κανείς βιβλία, ούτε γι’ αστείο. Τόσο για τη λογοτεχνία όσο και για όλα τα άλλα, πρέπει να επαναλάβω το γνωστό μου ρεφρέν: Ανάθεμά τον τον Κοπέρνικο! ». «Ωωω, μα τι σχέση έχει τώρα ο Κοπέρνικος;» αναφωνεί ο δον Ελίτζιο, καθώς σηκώνεται με πρόσωπο ξαναμμένο κάτω από το ψάθινο καπέλο του. «Έχει, δον Ελίτζιο. Γιατί όταν η Γη δεν γύριζε…» «Άντε πάλι! Αφού πάντα γύριζε!» «Δεν είναι αλήθεια. Ο άνθρωπος δεν το ήξερε, άρα ήταν σαν να μη γύριζε. Ακόμα και τώρα, για πολλούς δεν γυρίζει. Το είπα τις προάλλες σε έναν γέρο χωρικό και ξέρετε τι μου απάντησε; Ότι ήταν μια καλή δικαιολογία για τους μεθύστα- κες. Εξάλλου, συγγνώμη κιόλας, ούτε εσείς μπορείτε να αμ- φιβάλλετε πως ο Ιησούς του Ναυή σταμάτησε τον Ήλιο. Ας τα αφήσουμε όμως αυτά. Εγώ λέω πως, όταν η Γη δεν γύρι- ζε και ο άνθρωπος, ντυμένος Έλληνας ή Ρωμαίος, έκανε τό-