Ο κουτσός άγγελος

Ο ΚΟΥΤΣΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ 13 του Μεταξά. Το ’χε δώσει χωρίς πολλά παζάρια γιατί οι προ­ ηγούμενοι νοικάρηδες, οι Κανέλληδες, του καθυστερούσαν μήνες, δεν δέχονταν να ακούσουν για αύξηση και, όπως ο ίδιος έλεγε, του το είχανε ρημάξει. Ήθελε έναν επαγγελματία και εργένη όπως εγώ. Κι η δουλειά μου του άρεσε: θα ήμουν εθνικόφρων και όχι κομμουνιστής σαν εκείνους. Η οικογέ­ νεια Κανέλλη (δικηγόροι και οι δύο, και μια υπηρέτρια από την Πάρο) είχαν πιάσει, έπειτα από αφόρητες πιέσεις και τελευταία απειλές από τον Μπαλωμένο, ένα μικρότερο δια­ μέρισμα στον δεύτερο όροφο. Η πολυκατοικία μας ήταν χτισμένη λιγότερο από δέκα χρόνια πριν, το δρομάκι είχε όμορφα παλιά κτίρια στην απέ­ ναντι μεριά· στη μια γωνία του ήταν ένα εγκαταλειμμένο αρχοντικό με κήπο («του Χρηστομάνου» το ’λεγαν), παρακεί λίγο το μέγαρο Βαρβιτσιώτη, ενώ στην επάνω γωνία του δρόμου, επί της Ακαδημίας, ήταν άλλος ένας κηπάκος, στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Αμάθητος καθώς ήμουν στη γλώσσα και στα πράγματα εδώ, άργησα πολύ να καταλάβω πως αυτό δεν ήταν το όνομα κάποιας αγίας αλλά σήμαινε την πηγή όπου αναβλύζει το νερό της ζωής ‒ ή κάπως έτσι, τέλος πάντων. Οι δουλειές δεν ήρθανε ποτέ, αν και από την πρεσβεία με βοήθησαν όσο μπορούσαν. Λεφτά δεν έβγαιναν, το απόθεμα λιγόστευε. Τα νοίκια κι ο μισθός της Βάντας (χώρια ο καφές, που έφευγε με ταχύτητα αστραπής) ρούφαγαν τα λεφτά μου.