Ο κουτσός άγγελος

Ο ΚΟΥΤΣΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ 17 προστασία σε ώρα ανάγκης, το είχα κάνει. Άφησα τα πουλά­ κια να πετάξουν και είπα στους εργοδότες μου πως μου είχαν δώσει λάθος πληροφορίες. Αλλά μόνο δυο φορές ήταν αυτό. Και μια τρίτη, αργότερα, που παραλίγο να την πλήρωνα ακρι­ βά. Αλλά ο πόλεμος με γλίτωσε. Από τη Νέα Υόρκη όπου είχα κληρονομήσει το γραφείο του Φρέντυ Λαμέρα ‒γραφείο παλιό, με παράδοση και πε­ λατεία‒ είχα αναγκαστεί να κάνω τη μεγάλη βουτιά και να φύγω. Ο Φρέντυ ήταν Έλληνας κι αυτός, γεννημένος στην Αστόρια, από τις πιο παλιές οικογένειες μεταναστών: οι γο­ νείς του ήταν από τους πρώτους, όταν στην Αμερική έβρι­ σκες ελάχιστους Ρωμιούς. Μετά τον θάνατο του πατέρα μου, που μ’ είχε στείλει βοηθό κοντά του, να μάθω την τέχνη, με είχε σχεδόν υιοθετήσει. Ανύπαντρος και χωρίς οικονομικές υποχρεώσεις, μου άφησε έμενα το γραφείο του σαν αποφά­ σισε ν’ αποσυρθεί. Κοντά στη γειτονιά της Αστόρια, στην Κορόνα, κυριαρ­ χούσε τότε ο Δον Γκουσμάν και τα τσιράκια του. Ο «Σιτσιλιά­ νος», που ήταν γνωστός και ως Τζος Γκάσμαν για τους Αμε­ ρικάνους, ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τον Φρέντυ. Εμένα όμως με είχε πάρει από καλό μάτι ‒ ίσως γιατί βοήθησα τον κονσιλιέρε του να ξελασπώσει από μια άσχημη περίπτωση, τόσο γρήγορα και τόσο αποτελεσματικά που όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Ο Φρέντυ γκρίνιαζε. «Μην μπλέκεις μ’ αυτά τα σκατά» μου ’λεγε διαρκώς. Αλλά είχε μεγάλη γλύκα να ’σαι ψηλά στην εκτίμηση του Δον Γκουσμάν και δεν άκου­ γα από λόγια. «Θα γίνει νόμιμος ο Τζος» έλεγα εγώ. «Δεν θα