Ο κουτσός άγγελος

16 ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ κάθομαι. Αυτό σημαίνει πως εγώ μπορούσα να κόβω βόλτες στην πόλη κι εκείνη να κρατά τα τηλέφωνα, να κλείνει ρα­ ντεβού και τα τοιαύτα. Το γραφείο πήρε αμέσως άλλη όψη· το χέρι της γυναίκας ήταν φανερό παντού, και δεν μιλώ μονάχα για την καθαριότητα. Όλα στη θέση τους τακτοποι­ ημένα. Αν είχε και δουλειά, ο μισθός της θα μου κακοφαινό­ ταν λιγότερο. Όταν άρχισε η επίθεση των Γερμανών, ο Βελέ­ ντζας εξαφανίστηκε, λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Σε λίγο χάθηκε κι η Βάντα. Στην Αθήνα την εποχή εκείνη το επάγγελμά μου δεν μπο­ ρούσες να το εξασκήσεις παρά με τον πιο εξευτελιστικό τρό­ πο. Η πιο συνηθισμένη δουλειά ήταν να ξετρυπώνω παρά­ νομα ζευγάρια σε ξενοδοχεία ή γκαρσονιέρες, και με τη συ­ νεργασία κάποιου φωτογράφου, του Πελοπίδα Λεμπεσόπου­ λου, που είχε κατάστημα στο ισόγειο της Γαμβέτα, να τους μπαγλαρώνουμε και να τους οδηγούμε γυμνούς στο πλησι­ έστερο τμήμα για να ακολουθηθεί η διαδικασία του αυτόφω­ ρου. Έπρεπε να έχεις σκληρή καρδιά γι’ αυτή τη δουλειά. Αλλά η καρδιά μου είχε σκληρύνει πια αρκετά, και την έκα­ να χωρίς δεύτερη σκέψη ‒ να τους σέρνω, χλωμούς κι αλ­ λόφρονες, τσιτσίδι κάτω από ένα πρόχειρο σεντόνι ή κου­ βέρτα, τρέμοντας και κλαίγοντας ή βρίζοντάς μας ή τάζοντας λαγούς με πετραχήλια αν τους αφήναμε. Δυο φορές που τα χρήματα ήταν καλά και η κοινωνική θέση εκείνου που τα πρόσφερε υποσχόταν κάποια εύνοια ή