Ο κούκος

Ο Κ Ο Υ Κ Ο Σ 15 τζάνια χρησιμοποιούσαν σε όλη τη διάρκεια του έγγαμου βίου τους, ήταν ένα από τα αμέτρητα δώρα που έλαβαν στον μεγα­ λοπρεπή γάμο τους. Ο Χένινγκ δεν είχε ιδέα ποιος τους έκανε δώρο το σερβίτσιο. Έξω, ένα κύμα φούσκωσε περισσότερο από τα άλλα και εκσφενδόνισε έναν πίδακα νερού στο πανοραμικό παράθυρο που καταλάμβανε όλη τη μεγάλη πλευρά του σπιτιού. Το θα­ λασσινό αλάτι άφηνε πάντα σημάδια στο παράθυρο και η οι­ κονόμος τους, η Νάνσι, ταλαιπωρούνταν πολύ προσπαθώντας να τα καθαρίσει την ίδια στιγμή. Το αρχιπέλαγος ήταν αμείλι­ κτο και καπριτσιόζο, λες και προσπαθούσε συνεχώς να εκτοπί­ σει τον πολιτισμό και να ανακαταλάβει το χαμένο έδαφος. «Μην ανησυχείς, γλυκέ μου. Μπορεί να τηλεφωνήσουν σή­ μερα ή αύριο, ή να περιμένουν μέχρι την Πέμπτη. Ή να μην τηλεφωνήσουν καθόλου. Αν όμως τηλεφωνήσουν, όπως πιστεύω ότι θα κάνουν, πρέπει να παριστάνεις τον έκπληκτο. Δεν πρέπει να καταλάβουν ότι ξέρουμε ότι είσαι στην τελική λίστα». Ο Χένινγκ έγνεψε καταφατικά με το βλέμμα καρφωμένο στο γυάλινο παράθυρο. «Φυσικά όχι, αγάπη μου. Φυσικά όχι». Τα δάχτυλά του έπαιζαν ρυθμικά στο τραπέζι καθώς κοίτα­ ζε τα σημάδια που άφησε το νερό στο παράθυρο. Ένας από τους πέντε. Θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένος. Γνωρίζοντας όμως πόσο κοντά είχε φτάσει και τι θα κέρδιζε από ένα απλό τηλεφώνημα, σχεδόν δυσκολευόταν να αναπνεύσει. «Έλα, φάε κάτι» είπε η Ελίζαμπεθ, σπρώχνοντας προς το μέρος του ένα καλάθι με φρεσκοψημένο ψωμί. «Μας περιμένει μια κουραστική μέρα, για να μην πω μια μεγάλη νύχτα. Δεν θέλω να αποκοιμηθείς στο τραπέζι στις δέκα». Ο Χένινγκ άπλωσε το χέρι σε μια ζεστή γαλλική μπαγκέτα. Ήξερε πολύ καλά πως έπρεπε να κάνει ό,τι έλεγε η σύζυγός του. Άπλωσε στην μπαγκέτα ένα παχύ στρώμα βουτύρου, που αμέσως έλιωσε πάνω της.