Ο κούκος

C A M I L L A L A C K B E R G 14 «Αγάπη μου, δεν χρειάζεται να τους προσέχεις τα πρωινά, ας σηκωθούν» είπε ο Πάτρικ, κάνοντάς της νόημα να πάει κοντά τους. Η Μάγια στην αρχή δίστασε. Ήταν πάντα τόσο υπεύθυνη. Έπειτα το πρόσωπό της φωτίστηκε από ένα χαμόγελο, όρμησε κι εκείνη στο κρεβάτι και μπήκε στο παιχνίδι. Η Ερίκα και ο Πάτρικ κοιτάχτηκαν πάνω από τα κεφάλια των παιδιών. Η οικογένειά τους ήταν τέλεια. Απολύτως τέλεια. «Πιστεύεις ότι θα τηλεφωνήσουν εκ των προτέρων, ή θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την Πέμπτη; Ξέρουμε ότι κάποιες φορές ενημερώνουν». Ο Χένινγκ Μπάουερ χτύπησε τα δάχτυλά του στο τραπέζι. Ήταν το πρώτο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου. Η εικόνα έξω από το παράθυρο ήταν εντελώς φθινοπωρινή: γκρίζα κύματα με λευκές κορυφές έδερναν τα λεία βράχια του μικρού νησιού. Του δικού τους μικρού νησιού. Κοίταξε την Ελίζαμπεθ που καθόταν απέναντί ​του κρατώντας ένα φλιτζάνι τσάι. «Ακούσαμε ότι είμαι ένας από τους πέντε. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι θα κερδίσω. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Αν είναι όμως αλήθεια, έχω είκοσι τοις εκατό πιθανότητα». Τα δάχτυλά του συνέχισαν να χτυπούν την επιφάνεια του τραπεζιού. Η σύζυγός του συνέχισε να πίνει ήρεμη το τσάι της. Ο Χένινγκ θαύμαζε την ηρεμία της. Αυτή ήταν πάντα η δυναμική τους όσον αφορούσε τη συγγραφή του. Αυτός ενθουσιαζόταν, εκείνη κα­ τεύναζε. Αυτός ανησυχούσε, εκείνη καθησύχαζε. Ο Χένινγκ συνέχισε να χτυπάει τα δάχτυλά του, περιμένοντας την απάντησή της. Χρειαζόταν την ενθάρρυνσή της. Χρειαζόταν να του πει ότι όλα θα πάνε καλά. Μετά από μερικές ακόμα γουλιές τσάι, η Ελίζαμπεθ ακού­ μπησε προσεκτικά το φλιτζάνι της στο πιατάκι. Αυτά τα φλι