Ο κούκος

Ο Κ Ο Υ Κ Ο Σ 21 της. Αυτό το μικρό μέρος έξω από τη Φιελμπάκα ασκούσε πά­ ντα πάνω της μια σχεδόν μαγική επίδραση. Όταν έρχονταν εδώ, ήταν σαν να έσβηναν όλες οι ανησυχίες. Εδώ κανείς δεν τους άγγιζε. Ήταν απόρθητοι. Άτρωτοι. Για πολλά χρόνια στο νησί δεν είχαν ούτε τηλέφωνο, μόνο ένα ραδιόφωνο. Όμως αυτό ήταν πριν από αρκετές δεκαετίες. Τώρα υπήρχαν όλες οι σύγχρονες ανέσεις: τηλέφωνο, ρεύμα, ίντερνετ και πάρα πολλά τηλεοπτικά κανάλια για τα εγγόνια. Η Λουίζ και ο Πέτερ ήταν πολύ χαλαροί με το πόση τηλεόραση έβλεπαν τα παιδιά. Αντί να διαβάζουν ένα καλό βιβλίο, κάθονταν και παρακολουθούσαν επί ώρες πολύχρωμες φιγούρες να πο­ λεμούν και να κάνουν φρικαλεότητες. Κατά καιρούς δεν παρέ­ λειπε να το αναφέρει, σίγουρα όμως το να δίνει στο ζευγάρι συμβουλές για τα παιδιά τους ήταν θέμα υπερβολικά ευαίσθη­ το, που γινόταν ακόμα πιο ευαίσθητο εξαιτίας αυτού που συ­ νέβη στη Σέσιλι. Η Ελίζαμπεθ έδιωξε τη δυσάρεστη σκέψη και τοποθέτησε προσεκτικά τα δύο φορέματα στις αντίστοιχες προστατευτικές θήκες τους. Ήξερε ότι μπορούσε να πει στη Νάνσι να το κάνει, αλλά της άρεσε να αγγίζει τα πανάκριβα, καταπληκτικής ποιό­ τητας υφάσματα. Κανείς δεν έφτιαχνε φορέματα καλύτερα από τον Όσκαρ. «Χένινγκ;» Φώναξε προς το γραφείο του, χωρίς να περιμένει κάτι πε­ ρισσότερο από ένα μουγκρητό ως απάντηση. «Μμμ» ακούστηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, πίσω από την κλειστή πόρτα. «Σκέφτηκα να διαλέξουμε το σμόκιν από Savile Row. Αυτό που ράψαμε φέτος. Συμφωνείς;» «Μμμ» ακούστηκε πάλι από το γραφείο και η Ελίζαμπεθ χαμογέλασε. Το σμόκιν ήταν ήδη πακεταρισμένο μαζί με τα υπόλοιπα πράγματα που θα έπαιρναν μαζί τους στη στεριά. Αν όμως