Ο κούκος

C A M I L L A L A C K B E R G 16 «Απόψε θα χορέψουμε» είπε μπουκωμένος με ψωμί και έκλεισε το μάτι στην Ελίζαμπεθ, που χαμογέλασε. «Απόψε θα χορέψουμε». «Θεέ μου, πόσο νωρίς βγήκες με τη βάρκα; Και με αυτόν τον καιρό;» Η Ερίκα έβαλε το χέρι μπροστά στο πρόσωπό της για να προστατευθεί από τον άνεμο και προσπάθησε να προλάβει τη Λουίζ Μπάουερ. Όπως πάντα, ήταν μια πρόκληση. Όσο γρήγο­ ρα κι αν περπατούσε, η Λουίζ πήγαινε γρηγορότερα. Το ότι ένιωθε τον παφλασμό των κυμάτων να σκάνε στην ακτή λίγα μόλις μέτρα πίσω τους δεν καλυτέρευε την κατάσταση. Τα ξύλινα σπιτάκια κάπως τις προστάτευαν, αλλά η Ερίκα τα είδε σχεδόν να λυγίζουν στον άνεμο. «Δεν έκανα κάτι σπουδαίο, κάθε πρωί ξυπνάω στις έξι» είπε η Λουίζ. «Σήμερα έχω πολλά να κάνω και είμαι υπεύθυνη για το πάρτι, οπότε ένιωσα την ανάγκη να ξεκινήσω τη μέρα με γρήγορο περπάτημα». Η Ερίκα την κοίταξε έκπληκτη. Βέβαια, καταλάβαινε ότι η Λουίζ έπρεπε κάπως να ξελαμπικάρει. Το να είναι προσωπική βοηθός του πεθερού της, του Χένινγκ Μπάουερ, ενός από τους διασημότερους συγγραφείς της Σουηδίας, σίγουρα δεν ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. «Ποτέ δεν θεώρησα αναγκαίο το γρήγορο περπάτημα» μουρ­ μούρισε. «Τώρα που το σκέφτομαι, δεν νομίζω ότι θεώρησα ποτέ αναγκαία κάποια μορφή σωματικής άσκησης». Η Λουίζ γέλασε. «Πλάκα έχεις. Σίγουρα πιστεύεις ότι η γυμναστική είναι καλό πράγμα! Χαρίζει ενέργεια όλη την ημέρα!» Ανέβαιναν το Γκαλερμπάκεν με ξέφρενο ρυθμό. Η Ερίκα δυσκολευόταν να μιλήσει και τυλίχτηκε σφιχτά στο μπλε Helly Hansen μπουφάν της. Η Λουίζ φορούσε, φυσικά, αντιανεμικά και αδιάβροχα αθλητικά ρούχα με τέλεια εφαρμογή.