Ιστορίες που ζεις δυνατά: Ο Κωστής και οι χαμένες λέξεις

14 Κωστή μου, αυτά είναι τα εντομοαπωθητικά της φύσης!». Σκεφτόμουν πως οι μαμάδες δεν απέχουν και πολύ από τα κουνούπια, αφού η μισή τους δουλειά είναι να σε αγαπάνε και η άλλη μισή να σου πίνουν λίγο λίγο το αίμα. Ο μπαμπάς, βαρύς, καταϊδρωμένος και «ως εδώ», έκανε τις γνωστές νευρικές του κινήσεις ψάχνοντας να βρει το μεγάλο μαχαίρι που η μαμά πάλι κάπου έκρυψε και να κόψει επιτέλους εκεί- νο το καρπούζι που πίστευε ότι θα είναι καλό – ένα τέταρτο μείναμε στη μαναβική του σούπερ για να βρει το σωστό. Το μαχαίρι βρέθηκε, το είχε η γιαγιά μου. Έκο- βε, χραχ, το κάτω μέρος της μπορντό κουρτίνας για να ράψει παλτό και φουστάνι για την Μπάρ- μπι της αδερφής μου. Το καρπούζι ήταν τέτοια μάπα όσο και το βά- ρος του, και ο μπαμπάς, μην αντέχοντας την απο- τυχία αυτής της απλής καθημερινής κίνησης, χαλάρωσε τα δάχτυλα, το σώμα και τα φρύδια του, πέταξε την κακογινωμένη κόκκινη σάρκα στη