Ιστορίες που ζεις δυνατά: Ο Κωστής και οι χαμένες λέξεις

20 Τότε η μαμά Κάση σηκώθηκε όρθια, πήρε από το χέρι την κόρη και την οδήγησε στο σαλόνι, τάχα να δούνε τα υφάσματα και τα σχέδια για τα ρούχα της Μπάρμπι που υπέφεραν κάτω από τη ραπτο- μηχανή της γιαγιάς Ιουλίας, η οποία, μπερδεμένη από τα χρόνια, κάθε μέρα του ομώνυμου μήνα έλεγε στον εαυτό της το γενέθλιο τραγουδάκι. Μου έκανε εντύπωση που ο μπαμπάς δε μίλη- σε. Δε μίλησε γιατί δεν άκουγε. Ήταν απασχο- λημένος με το πληκτρολόγιο. Ο ήχος του εκτυ- πωτή μού ανακοίνωσε το αναπόφευκτο. Τέσσερα εισιτήρια για Παρίσι χωρίς επιστροφή. Αναχώ- ρηση: Κυριακή 29 Ιουλίου. Ε, όχι και Κυριακή! Πιο λυπημένη μέρα δε βρήκε; αναρωτήθηκα και τότε κατάλαβα ότι κοι- τούσα το δέντρο και όχι το δάσος. Ήκάτι τέτοιο. Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Το χωρίς επιστροφή ηλεκτρονικό εισιτήριο τα είχε πει όλα. Έφυγα τρέχοντας από την κουζίνα, ανέβηκα στο δωμάτιό μου και κλειδώθηκα μέσα του.