Ο κοκκινολαίμης

J O N E S B O 18 μπής, μα ήξερε καλά τη σειρά: έξι μηχανές από το τμήμα συ- νοδείας της Νορβηγικής Αστυνομίας, δύο νορβηγικά αυτοκίνη- τα συνοδείας, ένα αυτοκίνητο της Μυστικής Υπηρεσίας, ύστε- ρα δύο πανομοιότυπες Cadillac Fleetwoods (τα ειδικά αυτοκί- νητα της Μυστικής Υπηρεσίας που έρχονταν απευθείας από τις ΗΠΑ ) και ο πρόεδρος να κάθεται σε ένα από αυτά. Σε ποιο από τα δύο κανείς δεν ήξερε. Ή ίσως να καθόταν και στα δύο, σκέφτηκε ο Χάρι. Ένα για τον Τζέκιλ κι ένα για τον Χάιντ. Ύστερα έρχονταν τα μεγαλύτερα οχήματα: ασθενοφόρα, οχή- ματα τηλεπικοινωνιών και κάμποσα αυτοκίνητα της Μυστικής Υπηρεσίας. «Όλα φαίνονται μια χαρά» είπε. Τα κιάλια του κινούνταν αργά από τα δεξιά προς τα αριστερά. Η ατμόσφαιρα θάμπωνε πάνω από την άσφαλτο, αν κι ήταν ένα σχετικά δροσερό πρωινό του Νοέμβρη. Η Έλεν μπορούσε πια να δει κι αυτή το περίγραμμα του πρώτου αυτοκινήτου. Σε τριάντα δευτερόλεπτα θα είχαν περάσει τις μπάρες των διοδίων κι η μισή δουλειά τους θα είχε τελειώσει. Και σε δυο μέρες, όταν τα ίδια αυτά αυτοκίνητα θα είχαν περά- σει άλλη μια φορά τα διόδια προς την αντίθετη κατεύθυνση, αυτή και ο Χάρι θα μπορούσαν να επιστρέψουν στη συνηθισμέ- νη τους δουλειά. Προτιμούσε χίλιες φορές ν’ ασχολείται με πτώ- ματα στο Εγκληματολογικό, να ξυπνάει στις τρεις η ώρα τα ξημερώματα και να κάθεται σ’ ένα παγωμένο Volvo με τον τσα- τισμένο Χάρι, που σήμερα, ήταν ξεκάθαρο, είχε πάρει πολύ σο- βαρά το καθήκον που του είχαν αναθέσει. Με εξαίρεση τη φυσιολογική αναπνοή του Χάρι, απόλυτη ησυχία επικρατούσε μες στο αυτοκίνητο. Σιγουρεύτηκε πως οι ενδεικτικές λυχνίες και των δύο ραδιοφώνων ήταν πράσινες. Η αυτοκινητοπομπή κόντευε πια να φτάσει στις παρυφές του λό- φου. Η Έλεν αποφάσισε πως μετά τη δουλειά θα πήγαινε στου