Ο κοκκινολαίμης

Ο Κ Ο Κ Κ Ι Ν Ο Λ Α Ι Μ Η Σ 17 «Ένα ακόμα σημείο ελέγχου και μπαίνουν στην περιοχή της αστυνομίας του Ρομερίκε» είπε ο Χάρι. «Το επόμενο είναι του Καριχάουγκεν κι ύστερα εμείς». «Γιατί δεν τα λένε όπως τα λέγαμε τόσον καιρό; Να λένε απλώς πού βρίσκεται η αυτοκινητοπομπή, αντί για όλους αυ- τούς τους ηλίθιους αριθμούς» γκρίνιαξε η Έλεν. «Μάντεψε». Απάντησαν κι οι δύο με μια φωνή: «Η Μυστική Υπηρεσία!» και γέλασαν. «Πέρασαν το σημείο ελέγχου 29». Ο Χάρι κοίταξε το ρολόι του. «Εντάξει, θα ’ναι εδώ σε τρία λεπτά. Θ’ αλλάξω τη συχνότη- τα του ασύρματου για να πιάνουμε την αστυνομία του Όσλο. Κάνε έναν τελικό έλεγχο». Η Έλεν έκλεισε τα μάτια για να συγκεντρωθεί κι έφερε στο μυαλό της το ένα μετά το άλλο όλα τα σημεία του ελέγχου. Έβα- λε το μικρόφωνο πίσω στη θέση του. «Όλα έτοιμα και στη θέση τους». «Ευχαριστώ. Φόρεσε το κράνος σου». «Εεε; Έλα τώρα, Χάρι». «Άκουσες τι σου είπα». «Βάλε εσύ το δικό σου!» «Το δικό μου είναι πολύ μικρό». Μια νέα φωνή στον ασύρματο. «Πέρασαν το σημείο ελέγχου 1». «Γαμώτο σου, φέρεσαι μερικές φορές τόσο... αντιεπαγγελ- ματικά». Η Έλεν έβαλε το κράνος στο κεφάλι της, έδεσε το λουρί κάτω από το σαγόνι της και βάλθηκε να κάνει γκριμάτσες στον καθρέφτη του αυτοκινήτου. «Κι εγώ σ’ αγαπάω» είπε ο Χάρι, εξετάζοντας με τα κιάλια τον δρόμο μπροστά τους. «Τους βλέπω». Στην κορυφή της πλαγιάς που οδηγεί στο Καριχάουγκεν ο ήλιος άστραφτε σαν μέταλλο. Για την ώρα το μόνο που μπο- ρούσε να διακρίνει ο Χάρι ήταν το πρώτο αυτοκίνητο της πο-