Ο κοκκινολαίμης

Ο Κ Ο Κ Κ Ι Ν Ο Λ Α Ι Μ Η Σ 15 στον νότο κι αυτά; Είναι απλώς πιο τεμπέλικα από τ’ άλλα αυτά τα πουλιά που μένουν;» Ο Χάρι κοίταξε από τον καθρέφτη του και είδε τους φύλακες στις δύο πλευρές της γέφυρας του σιδηροδρόμου. Ντυμένοι στα μαύρα, με κράνη και αυτόματα όπλα MP5 να κρέμονται απ’ τον ώμο τους. Ακόμα κι αποκεί που ήταν μπορούσε να διακρίνει την ένταση στη στάση του σώματός τους. «Το ζήτημα είναι πως, αν ο χειμώνας είναι ήπιος, μπορούν να διαλέξουν τις καλύτερες φωλιές προτού ακόμη επιστρέψουν τα άλλα» είπε η Έλεν, καθώς προσπαθούσε να στριμώξει το θερμός μες στο ήδη γεμάτο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου. «Πρόκειται, βλέπεις, για υπολογισμένο ρίσκο. Ή θα γελάν και τ’ αυτιά σου μετά ή θα ’σαι χωμένος βαθιά μες στα σκατά. Ή το ρισκάρεις ή όχι. Αν το ρισκάρεις, μπορεί να πέσεις καμιά νύχτα ξεπαγιασμέ- νος απ’ το κλαδάκι σου και να μην ξεπαγώσεις μέχρι την άνοιξη. Αν δειλιάσεις, μπορεί να μη βρίσκεις μέρος για τη φωλιά σου όταν γυρίσεις με το καλό. Αυτό είναι, όπως πάντα, το αιώνιο δίλημμα που έχεις ν’ αντιμετωπίσεις». «Έχεις φορέσει αλεξίσφαιρο γιλέκο, έτσι;» Ο Χάρι γύρισε για να κοιτάξει μόνος του. «Φοράς ή δεν φοράς;» Αντί γι’ άλλη απάντηση, η Έλεν χτύπησε με το χέρι της το στήθος της. «Ελαφρύ;» Του έγνεψε καταφατικά. «Γαμώ το κέρατό μου, Έλεν! Έδωσα εντολή να φορέσουν όλοι βαριά θωράκιση. Όχι αυτά τα γιλέκα του Μίκι Μάους». «Ξέρεις τι χρησιμοποιούν οι τύποι της Μυστικής Υπηρε­ σίας;» «Άσε με να μαντέψω. Ελαφριά θωράκιση;» «Σωστά». «Ξέρεις για ποιο πράγμα δεν μου καίγεται καρφί;» «Άσε με να μαντέψω. Για τη Μυστική Υπηρεσία;» «Σωστά».