Ο κοκκινολαίμης

J O N E S B O 14 «Ένας κοκκινολαίμης» είπε η Έλεν, δείχνοντας με το χέρι της. «Σπάνια βλέπεις κοκκινολαίμη τόσο αργά το φθινόπωρο». «Πού είναι;» «Να, εκεί. Στη σκεπή των διοδίων». Χαμήλωσε λίγο το κεφάλι του και κοίταξε προσεκτικά μέσα από το παρμπρίζ. «Α, ναι. Ώστε αυτός είναι ο κοκκινολαίμης;» «Ναι. Φαντάζομαι όμως ότι δεν θα μπορείς να τον ξεχωρίσεις από μια κοκκινότσιχλα, ε;» «Ακριβώς». Σκίασε με το χέρι τα μάτια του. Λες να αυξανό- ταν η μυωπία του; «Είναι σπάνιο πουλί ο κοκκινολαίμης» είπε η Έλεν, βιδώνο- ντας το καπάκι του θερμός. «Σοβαρά;» «Οι ενενήντα στους εκατό μεταναστεύουν νότια. Πολύ λίγοι, όπως πάντα, το ρισκάρουν και παραμένουν εδώ». « Όπως πάντα; » Κι άλλα παράσιτα στον ασύρματο: «Θέση 62 προς Αρχηγείο. Υπάρχει ένα άγνωστο αυτοκίνητο παρκαρισμένο πλάι στον δρό- μο διακόσια μέτρα πριν από τη στροφή για Λόρενσκουγκ». Μια βαθιά φωνή με προφορά απ’ το Μπέργκεν απάντησε από το αρχηγείο: «Ένα λεπτό, 62. Το ψάχνουμε». Σιωπή. «Τσεκάρισες τις τουαλέτες;» ρώτησε ο Χάρι, νεύοντας προς ένα πρατήριο Esso. «Ναι, δεν υπάρχει ούτε πελάτης ούτε υπάλληλος μες στο βενζινάδικο. Μόνο ο ιδιοκτήτης είναι μέσα. Τον έχουμε κλειδώ- σει στο γραφείο του». «Και τα διόδια, έτσι;» «Τσεκαρισμένα. Χαλάρωσε, Χάρι, τα πάντα έχουν ελεγχθεί. Ναι, όσα πουλιά μένουν το κάνουν με την ελπίδα ότι θα είναι ήπιος ο χειμώνας. Και μπορεί να είναι έτσι, αν όμως κάνουν λάθος πεθαίνουν. Γιατί όμως, αναρωτιέται κανείς, να μην πάνε