Ο κλέφτης των ποδηλάτων

14 | LUIGI BARTOLINI Αυτός που έκλεψε το ποδήλατό μου, το όμορφο, αλουμι­ νένιο, ελαφρύ μου ποδήλατο, βάρους πέντε κιλών, με τα σχεδόν ατρύπητα λάστιχα, το μπροστά μία φορά και το πίσω δύο, με το τιμόνι του, τη σχάρα του, τη μεταλλική του τρόμπα, κατά πάσα πιθανότητα ήταν κάποιος νεαρός κλέφτης, που είχε βγει δυο μέρες πριν από τις φυλακές Ρετζίνα Κοέλι, ή μάλλον είχε αποδράσει μέσα στη σύγχυση της τελευταίας πυρκαγιάς σε πτέρυγα των φυλακών. Δραπετεύοντας, λοιπόν, μέσα σ’ εκείνη την αναταραχή, θα σκέφτηκε πως ο μόνος δρόμος γι’ αυτόν ήταν να το ξαναρίξει στη λαθροχειρία. Φυ­ σικά με λήστεψε με την κλασική αυθάδεια. Δεν φοβήθηκε τον πολύ κόσμο. Είχε οργανώσει στην εντέλεια το εγχείρημά του. Μερικοί από τους παρευρισκόμενους με συμβούλεψαν (θα το έκανα όμως και δίχως να μου το πουν) να πάω αμέσως στην Πιάτσα ντελ Μόντε, όπου συγκεντρώνονταν όλα τα κλο­ πιμαία. Η Πιάτσα από το πρωί ως το βράδυ είναι γεμάτη, κι όταν λέω γεμάτη εννοώ τόσο, που δυσκολεύεσαι να περάσεις, γεμάτη λοιπόν από κλέφτες κάθε κατηγορίας, τάξης, είδους και μεγέθους. Κλέφτες υφασμάτων, παπουτσιών, καλουπιών, ηλεκτρικών καλωδίων, λαμπτήρων, ακόμα και κλέφτες οδο­ ντόβουρτσων και αρωμάτων. Κλέφτες ξυριστικών μηχανών και κλέφτες ξυραφιών. Κλέφτες μπαλωμάτων για τρύπια λά­ στιχα. Κλέφτες ρολογιών και, κυρίως, κλέφτες ποδηλάτων. Καταστήματα που σε άλλες εποχές ξεχείλιζαν από ποδήλατα, σήμερα είναι κυριολεκτικά άδεια. Μεγάλα καταστήματα και μικρομάγαζα της Βία ντέλε Κολονέτε, της Πιάτσα Κουαντρά­ τα, της Πιάτσα Φιούμε (η εταιρεία Λατζαρέτι), της Πιάτσα Βιτόριο Εμανουέλε, όλα άδεια. Και μόνο η Πιάτσα ντελ Μό