22 JEAN GENET πεπρωμένο μας, κι εμείς προσηλωνόμαστε, κρεμόμαστε από την επιτυχία του, και ο συγκεκριμένος σκοπός αποδεικνύεται τόσο υψηλόφρονας, που στη σκέψη εκείνου ο οποίος θα τον πραγματώσει το στήθος φουσκώνει από συγκίνηση, τα μάτια μας αφήνουν δάκρυα να ξεχυθούν, ενώ αυτός ο ίδιος εξασκείται για την αποστολή του με μια ψυχρή μεθοδικότητα. Εξετάζοντας τις πλέον αποτελεσματικές τεχνικές, δοκιμάζει διάφορες, κοντολογίς εκτελεί ένα πείραμα. Έτσι, για την αίσια έκβαση μιας πράξης που οφείλουμε να κρατήσουμε κρυφή, και που θα το κάνουμε επειδή ακριβώς είναι ανομολόγητη, μια πράξη που πρέπει να τελεστεί μες στα σκοτάδια των οποίων θα είναι η δικαίωση, κομίζουμε ενίοτε μια παγερή οξυδέρκεια στην, ολοφάνερη μπρος στα μάτια μας, επιλογή των λεπτομερειών. Ο υποπλοίαρχος Σεμπλόν, προτού βγει στη στεριά για πρώτη φορά στη Βρέστη, διάλεξε στην τύχη ένα μολύβι απ’ το ράφι και το έξυσε επιμελώς. Το έβαλε στην τσέπη του. Κατόπιν, αναλογιζόμενος ότι ίσως οι τοίχοι από σχιστόλιθο να ήτανε σκουρόχρωμοι ή αλείαντοι, πήρε μαζί του και μερικές γομαρισμένες ετικέτες. Σαν βρέθηκε στη στεριά, παράτησε, μ’ ένα κοινότοπο πρόσχημα, τους συναδέλφους του απ’ το βαπόρι και, μπαίνοντας στο πρώτο ουρητήριο που βρήκε, ψηλά στην οδό ντε Σιάμ, αφού ξεκούμπωσε το παντελόνι του, κοιτάζοντας προσεχτικά ολόγυρά του, έγραψε το πρώτο του μήνυμα: «Νεαρός περαστικός απ’ τη Βρέστη γυρεύει ωραίο αγόρι με μεγάλο καυλί». Προσπάθησε, δίχως να το καταφέρει, ν’ αποκρυπτογραφήσει τα προστυχόλογα στους τοίχους. Εξοργίστηκε που ένας τόσο ευγενής χώρος
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=