21 Ο ΚΑΒΓΑΤΖΗΣ ΤΗΣ ΒΡΕΣΤΗΣ του, και τόσο άγριο που, κάθε στιγμή, νόμιζες πως θα ξερίζωνε τ’ αχαμνά του Καβγατζή. Ύστερα απ’ αυτές τις λιγοστές σημειώσεις, σταχυολογημένες εδώ κι εκεί, μα όχι τυχαία, από ένα προσωπικό ημερολόγιο που μας υποδηλώνει το χαρακτήρα του, θα θέλαμε να αντιληφθείτε πως ο Καβγατζής ο ναύτης, δημιούργημα εκείνης της μοναξιάς που μέσα της αυτός ο ίδιος ο αξιωματικός παρέμενε έγκλειστος, ήταν ένα πλάσμα μοναχικό, συγκρίσιμο με τον άγγελο της Αποκάλυψης, του οποίου τα πόδια ακουμπούν στο νερό της θάλασσας. Απ’ το πολύ που συλλογιόταν τον Καβγατζή, που άφηνε τη φαντασία του ν’ ανασκαλεύει τα ωραιότερα στολίδια του, τα μούσκουλα, τα βαθουλώματα και τ’ ανάγλυφά του, τα δόντια του, το πέος που το μάντευε, ο ναύτης έγινε για τον υποπλοίαρχο Σεμπλόν ένας άγγελος (όπως θα δούμε πιο κάτω, θα γράψει «ο άγγελος της μοναξιάς»), δηλαδή ένα πλάσμα ολοένα λιγότερο ανθρώπινο, διάφανο σαν κρύσταλλο, που γύρω του ξεπηδούν οι νότες μιας μουσικής βασισμένης στον αντίποδα της αρμονίας, ή μάλλον μια μουσική που είναι ό,τι απομένει όταν η αρμονία έχει αποφθαρεί, θρυψαλιαστεί, εν μέσω της οποίας αυτός ο πελώριος άγγελος αργοσαλεύει, δίχως μάρτυρες, με τα πόδια πάνω στο νερό, αλλά το κεφάλι –ή αυτό που θα ’πρεπε να ’ναι το κεφάλι του– μες στη σύγχυση των αχτίδων ενός υπερφυσικού ήλιου. Για να κλέψει απ’ τον εχθρό πολύτιμα σχέδια που η γνώση τους θα μας σώσει, προετοιμάζεται ένας μυστικός πράκτορας, ο σκοπός που επιδιώκει αφορά επακριβώς το
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=