20 JEAN GENET πάνω από ετούτο το κορμί, μοιάζει να χάνεται μες στο θαυμασμό που του προκαλεί. Το κοιτάζει διεξοδικά σαν με μεγεθυντικό φακό. Παρατηρεί τις σχεδόν αδιόρατες ανομοιομορφίες όπως ένας σχολαστικός εντομολόγος τις συνήθειες των εντόμων. Αν όμως Εκείνος αργοσαλέψει, τι περίλαμπρη ανταμοιβή προσμένει ολάκερο το κορμί του μες στη δόξα της κίνησής του! Εκείνος (ο Καβγατζής) δεν είναι ποτέ αποξεχασμένος, τουναντίον, είναι πάντα συγκεντρωμένος σε ό,τι κάνει. Κάθε στιγμή. Αγνοεί τα όνειρα. Η παρουσία του είναι αιώνια. Δεν αποκρίνεται ποτέ «το μυαλό μου είν’ αλλού». Κι όμως, οι φαινομενικά παιδαριώδεις ανησυχίες του με αιφνιδιάζουν. Με τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού μου, ράθυμα, θα του έλεγα: «Σπρώξε με λίγο για να πέσει η στάχτη του τσιγάρου μου». Και δυνατά, αντρίκεια, θα μου ’ριχνε μια γροθιά στον ώμο. Τινάζομαι. Θα μπορούσα να μείνω όρθιος, να πιαστώ από την κουπαστή, το μπότζι δεν ήταν και τόσο μεγάλο, μα επωφελήθηκα αμέσως, με χαρά, απ’ το κούνημα του βαποριού κι αφέθηκα να παρασυρθώ, να λικνιστώ, και κάθε φορά προς τη μεριά του. Ακράγγιξα μάλιστα τον αγκώνα του. Ένας άγριος μολοσσός, αφοσιωμένος στον κύριό του, έτοιμος να σου κατασπαράξει την καρωτίδα, έμοιαζε να τον ακολουθεί και, πότε πότε, να περπατάει ανάμεσα στα πόδια του, έτσι που τα πλευρά του ζώου γίνονταν ένα με τα μούσκουλα στα σκέλια του άντρα, έτοιμο να δαγκώσει, γρυλίζοντας ασταμάτητα και δείχνοντας τα σκυλόδοντά
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=