13 Ο ΚΑΒΓΑΤΖΗΣ ΤΗΣ ΒΡΕΣΤΗΣ μπαρκάρουν σ’ ένα φορτηγό με εμπόρευμα αμφίβολης νομιμότητας, κι όμως είναι δύσκολο, σε μια πόλη πνιγμένη στην καταχνιά και στο γρανίτη, να γλιτώσεις από κείνους τους λεβεντόκορμους του Πολεμικού Στόλου, τους καλοσμιλεμένους, τους πλασμένους με γυμνάσια που εμείς τα θέλουμε επικίνδυνα, από κείνους τους ώμους, τις κατατομές, τα μπουκλωτά μαλλιά, τα εριστικά, ανταριασμένα καπούλια, από κείνα τα λυγερά, ρωμαλέα παλικάρια, δίχως να τα φανταστείς ικανά για ένα φονικό που δικαιολογείται από την παρέμβασή τους, εφόσον είναι άξια να εκτελέσουν με αβρότητα όλες τις κινήσεις. Είτε κατεβαίνουν απ’ τον ουρανό είτε αναδύονται από έναν τόπο όπου συναναστρέφονταν σειρήνες και άλλα πιο μυθικά τέρατα, ετούτοι οι ναυτικοί, σαν πατήσουν το πόδι τους στη στεριά, μένουν σε πέτρινα κτίσματα, αρσενάλια, μέγαρα, που η επιβλητικότητά τους έρχεται σε αντίθεση με τη νευρικότητα, τη σχεδόν θηλυκή αψιθυμία του νερού (μήπως ο ναύτης δε λέει σε κάποιο από τα τραγούδια του, «αχ, θάλασσα, θάλασσα παρηγορήτρα μας»;), ζουν σε μόλους όλο καδένες, δέστρες, μπίντες, όπου, κι απ’ την πιο αλαργινή θάλασσα, ξέρουν πως εκεί θα ρίξουν άγκυρα. Το παράστημά τους επιβάλλει να έχουν παλιές αποθήκες, φρούρια, κάτεργα παρατημένα, κτίσματα μοναδικής αρχιτεκτονικής. Η Βρέστη είναι μια πόλη σκληρή, ανθεκτική, χτισμένη με γκρίζο γρανίτη της Βρετάνης. Η σκληράδα της στεριώνει το λιμάνι, προσφέρει στους ναύτες το αίσθημα της ασφάλειας, το σημείο στήριξης απ’ όπου εξορμούν, τους ξεκουράζει απ’ το αέναο κύμα της θάλασσας. Κι αν η Βρέστη μοιάζει ανά-
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=