11 Ηιδέα του φόνου φέρνει συχνά στο νου την ιδέα της θάλασσας, των ναυτικών. Και τότε, θάλασσα και ναυτικοί δεν αναδύονται με την ακρίβεια μιας εικόνας, μάλλον ο φόνος είναι που κάνει τη συγκίνηση να ξεχύνεται κατά κύματα μέσα μας. Κι αν τα λιμάνια είναι το θέατρο επαναλαμβανόμενων εγκλημάτων, η εξήγηση είναι απλή, δε θα την επιχειρήσουμε καν· όμως, είναι πολλά τα χρονικά από τα οποία μαθαίνουμε ότι ο δολοφόνος ήτανε κάποιος θαλασσινός, αληθινός ή της φαντασίας, κι αν είναι της φαντασίας τότε το έγκλημα έχει πιο στενούς δεσμούς με τη θάλασσα. Ο άντρας που φορά τη στολή του ναύτη δεν υπακούει μονάχα στη φρόνηση. Η μεταμφίεσή του έχει να κάνει με το τελετουργικό που διέπει πάντα την τέλεση προμελετημένων εγκλημάτων. Πρωτίστως, ας πούμε το εξής: η στολή τυλίγει τον εγκληματία με νεφέλες· τον κάνει να ξεχωρίζει από τη γραμμή του ορίζοντα εκεί όπου η θάλασσα αγγίζει τον ουρανό· τον κάνει να προχωρά πάνω στο νερό, με μεγάλους λικνιστούς και ρωμαλέους διασκελισμούς, να προσωποποιεί τη Μεγάλη Άρκτο, τον Πολικό Αστέρα ή το Σταυρό του Νότου· τον κάνει (μιλάμε πάντα για τη συγκεκριμένη μεταμφίεση και για τον εγκληματία) να επανεμφανίζεται από ηπείρους σκοτεινές όπου ο ήλιος ανατέλλει και δύει, όπου το φεγγάρι επιτρέπει το φόνο σε καλαμοκαλύβες, κοντά σε αρυτίδωτα, γεμάτα αλιγάτορες, ποτάμια· του επιτρέπει να δρα υπό την επήρεια ενός αντι-
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=