Ο καλός γιος

Y O U - J E O N G J E O N G 16 δεν άκουγαν τα αυτιά μου. Το σκοτάδι μέσα στο δωμάτιο μου έδινε την εντύπωση ότι δεν είχε ξημερώσει ακόμη. Αν δεν είχε πάει πέντε και μισή το πρωί, ίσως η μητέρα να κοιμόταν. Αν ήταν έτσι, θα μπορούσε η επερχόμενη κρίση να αρχίσει και να τελειώσει χωρίς να την πάρει είδηση, ακριβώς όπως έγινε και χθες το βράδυ. Θυμάμαι, ήταν γύρω στα μεσάνυχτα. Βρισκόμουν σε κοντινή απόσταση από τη διάβαση πεζών στο θαλάσσιο τείχος και ανά- σαινα βαριά. Ήμουν στον δρόμο της επιστροφής αφού είχα τρέ- ξει με όλη μου τη δύναμη μέχρι το παρατηρητήριο που βρίσκε- ται στο θαλάσσιο πάρκο του αρχιπελάγους. Συνήθως το απο- καλούν σύνδρομο νευρικότητας, για να σας το πω όμως με τον δικό μου τρόπο, ήταν σαν αυτό που πιάνει ξαφνικά τους σκύλους καμιά φορά και τρέχουν αφηνιασμένοι. Οι μύες μου που ξεχει- λίζουν από δύναμη με κάνουν να βγαίνω από το σπίτι και να ξεχύνομαι τρέχοντας στους δρόμους. Από την άποψη ότι έτρεχα κάποιες φορές έτσι αργά τη νύχτα, όπως και χθες, δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι είχα τρελαθεί. Η περιοχή του θαλάσσιου τείχους αυτή την ώρα ήταν πάντα η ίδια, ο δρόμος εντελώς άδειος. Ακόμα και το μαγαζί του Γιονγκ, δίπλα στη διάβαση, που πουλούσε τηγανίτες με γέμιση καστα- νής ζάχαρης, ήταν κλειστό. Πιο κάτω από το θαλάσσιο τείχος, η αποβάθρα ήταν θαμμένη στο σκοτάδι. H πυκνή ομίχλη είχε κα- ταπιεί τον αυτοκινητόδρομο με τις έξι λωρίδες που είναι κοντά στον αεροδιάδρομο. Ο άνεμος της χειμωνιάτικης νύχτας της παραθαλάσσιας πόλης ήταν άγριος και τσουχτερός και, παρόλο που δεν ήταν η καλοκαιρινή εποχή των μουσώνων, η βροχή έπε- φτε καταρρακτωδώς και έμοιαζε πιο πολύ με καταιγίδα. Μο- λονότι ο καιρός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άσχημος, το σώμα μου ήταν ελαφρύ σαν τον άνεμο που καβαλάει το φως του ήλιου. Η διάθεσή μου ήταν τόσο καλή που θα μπορούσα να