Ο καλός γιος

Ο Κ Α Λ Ο Σ Γ Ι Ο Σ 15 την αναπνοή δεν βρίσκουν ανταπόκριση. Αν με έβλεπε η μητέρα μου κατά τη διάρκεια της κρίσης, θα συνέβαιναν τα εξής. Την ώρα που ξαναβρίσκω τις αισθήσεις μου, η μητέρα μου με σέρνει κατευθείαν στη θεία μου, τη γιατρό που με παρακο- λουθεί και διάσημη ψυχίατρο, διευθύντρια της κλινικής Παίδων και Εφήβων Μέλλον. Εκείνη με κοιτάζει στα μάτια και μου κάνει ερωτήσεις ήρεμα και με φιλικό τόνο μέχρι να ακούσει λογικές απαντήσεις από εμένα. Μπορείς να μου πεις γιατί σταμάτησες να παίρνεις τα φάρμακα; Δεν θα μπορέσω να σε βοηθήσω αν δεν μου μιλήσεις ειλικρινά. Για να πω την αλήθεια, η ειλικρίνεια δεν είναι ένα από τα προτερήματά μου. Δεν είναι μια αξία που επιδιώκω. Εμένα μου αρέσει η πρακτικότητα, και φυσικά θα δώσω μια απάντηση που βασίζεται σε αυτήν. Επειδή έτυχε μια φορά να ξεχάσω να πάρω τα φάρμακα, το ξέχασα και την επόμενη μέρα και, αφού το είχα ήδη ξεχάσει, συνέχισα να το ξεχνάω μέχρι τώρα. Η θεία μου έχει μάτια που μπορούν να διαπεράσουν τα πάντα, χωρίς καν να προσπαθήσει. Η ετυμηγορία της θείας μου είναι «εθιστικού χαρακτήρα διακοπή χορήγησης φαρμάκων». Η μητέρα μου, η δικαστική επιμελήτρια, με διατάζει να παίρνω τα φάρμακά μου κάθε μέ- ρα με κάθε γεύμα υπό την επίβλεψή της. Μου υπενθυμίζει ξανά και ξανά το τίμημα που θα πληρώσω για κάποιες μέρες ευφο- ρίας. Όσο συμβαίνει αυτό, δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεφορτωθώ αυτά τα οπίσθια από πάνω μου. «Γιου-τζιν». Ξαφνικά, πριν ανοίξω τα μάτια μου, μου ήρθε στο μυαλό η φωνή της μητέρας μου. Η φωνή απαλή, έμοιαζε με άνεμο που έπνεε μέσα σε ένα όνειρο, αλλά ταυτόχρονα ήταν ένα ξεκάθαρο κάλεσμα σαν να μου άρπαζε το χέρι από τον καρπό. Τώρα που είχα ξυπνήσει, δεν ακουγόταν ούτε ο παραμικρός ήχος της μη- τέρας. Τα πάντα ήταν τόσο ήσυχα τριγύρω μου που νόμιζα ότι