Ο καλός γιος

Y O U - J E O N G J E O N G 14 επιληψίας. Τώρα τα συμπτώματα των οποίων είχα συνείδηση με προειδοποιούσαν για την επικείμενη καταιγίδα. Το σύνηθες όνομα για τις δυσάρεστες ψευδαισθήσεις ήταν «Ο πρόδρομος της κρίσης». Δεν υπάρχει λιμάνι για να ξαποστάσω από την καταιγίδα. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο από το να περιμένω την άφιξή της. Η ώρα της καταιγίδας είναι η ώρα του σκότους. Ρίχνομαι σε αυτήν ανυπεράσπιστος. Αν λάβουμε υπόψη τη μέχρι τώρα εμπειρία μου, δεν θυμάμαι τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της κρίσης. Μέχρι να επανέλθει η συνείδησή μου, βυθίζομαι σε έναν μακρύ και βαρύ ύπνο. Η αλυσιδωτή αυτή διαδικασία μοιάζει με χειρωνακτική εργασία από την άποψη ότι είναι απλή και εντα- τική, απαιτεί μεγάλα αποθέματα ενέργειας και με εξαντλεί. Αυτό είναι το φυσικό επακόλουθο των πράξεών μου, επειδή, ενώ προβλέπω το αποτέλεσμα, το τολμάω. Εφόσον η συμπερι- φορά είναι επαναλαμβανόμενη, και έχω επίγνωση του αποτε- λέσματος, πρόκειται για εθισμό. Οι περισσότεροι εξαρτημένοι από τα φάρμακα τα παίρνουν για να διώξουν κάποια ψευδαίσθηση. Η περίπτωσή μου είναι αντίθετη. Για να αποκτήσω κάποια ψευδαίσθηση πρέπει να τα κόψω. Λίγες ώρες αφού τα σταματήσω, αρχίζει η ώρα της μαγείας. Οι παρενέργειές τους, όπως πονοκέφαλος και εμβοή στα αυτιά, εξαφανίζονται και οι πέντε αισθήσεις μου οξύνονται μέχρι το σημείο που ανορθώνονται και σκληραίνουν οι θηλές μου. Η όσφρησή μου ευαισθητοποιείται και φτάνει αυτήν του σκύλου. Στο κεφάλι μου επανέρχεται η διαύγεια. Ερμηνεύω τον κόσμο με τη διαίσθηση αντί με τη λογική. Αισθάνομαι ότι εγώ ορίζω τη ζωή μου. Οι άνθρωποι γίνονται εύκολη υπόθεση. Φυσικά ακόμα και τότε έχω μικροπροβλήματα. Η μητέρα μου και η θεία μου, όπως πάντα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η ζωή μου μοιάζει με μαξιλάρι που κάθονται πάνω του. Οι επι- κλήσεις μου να ξεφορτωθώ αυτά τα οπίσθια που μου κόβουν