Ο καλός γιος

Ο Κ Α Λ Ο Σ Γ Ι Ο Σ 43 νομία; Τα δάχτυλά μου γλιστρούσαν συνεχώς πάνω στα κουμπιά. Οι αριθμοί χόρευαν μπροστά στα μάτια μου. Η τηλεφωνήτρια είπε «Παρακαλώ;». Ένα μουγκρητό ξέφυγε από τον λαιμό μου. Έτριψα τις παλάμες μου πάνω στα μπούτια μου και ξανάρχισα. 1,1,2, προσεκτικά ένα-ένα τα νούμερα. Μετά σήκωσα το κεφάλι μου για να σκεφτώ τη σειρά των λέξεων που θα χρησιμοποιούσα για να κάνω την καταγγελία. Η πλάτη μου κοκάλωσε σαν να με είχε χτυπήσει ένα εκατομμύριο βολτ ηλεκτρισμού. Διέκρινα στη γυάλινη πόρτα της βεράντας τον άντρα που είχα δει όταν είχα ξυπνήσει, που ήταν γεμάτος αίματα. Η γραμμή καλούσε. Γύρισα και κοίταξα τη μητέρα. Ξαφνικά συνειδητοποίησα τι θα έβλεπε η αστυνομία. Μία νεκρή γυναίκα με τον λαιμό της κομμένο, ξαπλω- μένη σε μία λίμνη αίματος, δίπλα στον γιο της ο οποίος γονατιστός και καλυμμένος με αίμα κρατούσε το τηλέφωνο με κενό βλέμμα. «Αστυνομία Ιν-τσον. Πώς μπορώ να σας βοηθήσω...;» Έκλεισα το τηλέφωνο. Τι θα τους έλεγα; Ότι ξύπνησα, η μητέρα μου ήταν νεκρή, ότι φαινόταν πως κάποιος εισβολέας την είχε σκοτώσει, ότι για κάποιο λόγο και το δωμάτιό μου και το σώμα μου ήταν καλυμμένα με αίμα, αλλά, σας παρακαλώ, πιστέψτε με όταν σας λέω ότι δεν το έκανα εγώ; Θα με πίστευαν; Η φωνή μέσα στο κεφάλι μου είπε, γιατί δεν λες ότι έκοψε η ίδια τον λαιμό της; Για να καταφέρω να αποδείξω ότι υπήρχε εισβολέας θα έπρεπε να υπήρχαν τουλάχιστον ένα από τα δύο πράγματα: ο ίδιος ο εισβολέας ή το πτώμα του. Τα μόνα ίχνη του ήταν στις σκάλες και στο πλατύσκαλο. Εάν είχε τραυματιστεί κατά τη διάρκεια της πάλης μαζί μου θα έπρεπε να βρίσκεται ακόμη κάπου στο διαμέρισμα. Ή εάν είχε κρυφτεί και είχε πεθάνει κατά τη διάρκεια της νύχτας, το πτώμα του θα ήταν εδώ. Τότε